Het hoort natuurlijk bij de ware democratie en haar vrije en geheime verkiezingen voor volksvertegenwoordigende lichamen dat verschillende politieke partijen groot en klein zich in de verkiezingsstrijd werpen.  Al decennialang zien we bij het houden van parlementaire verkiezingen dat naast de bestaande grotere politieke entiteiten, steeds weer nieuwe partijen het daglicht aanschouwen en  in negen van de tien gevallen bij het bekend worden van de verkiezingsuitslagen ze er zeer bekaaid van af zijn gekomen.  Voorbeelden genoeg van kapitaalkrachtigen die veel privé vermogen hebben besteed in propagandacampagnes en tenslotte niet één zetel in DNA wisten te behalen. Sommigen kozen uiteindelijk eieren voor hun geld en sloten zich bij de grotere politieke partijen aan omdat het bij  hen van meet af aan ging om het behartigen en vermeerderen van het eigen enge zakelijke belang.  Maar zo zijn er ook anderen die met een nieuwe politieke partij de hoop koesterden , binnen het Surinaamse politieke spectrum wat mede zeggenschap te verwerven.  Steeds weer kwamen de politieke dwergen tevoorschijn en dachten zonder een noemenswaardige politieke achterban toch nog wat binnen de politiek te kunnen bepalen.  Afvalligen uit de sterkere politieke partijen met een solide aanhang stichtten in het verleden zelf een partijtje, terwijl het vooraf voor ingewijden binnen de politiek overduidelijk was dat er een nieuw politiek doodgeboren element  naar voren was geschoten. En juist omdat politieke sponsoren er over het algemeen geen brood in zien de nieuwkomers financieel te ondersteunen, gaan de oprichters ertoe over hun eigen vermogen in te zetten. In bepaalde gevallen met desastreuze gevolgen. In bepaald opzicht gingen bepaalde politici, die dachten wat voor te kunnen stellen binnen de lokale politiek grandioos onderuit  en manifesteerde zelfs het faillissement. Dat sommige mensen nog steeds niet begrepen hebben, dat  er binnen de Surinaamse politiek er solide gevestigde partijen zijn die de meeste kiezers achter zich hebben en dat  de kleinere partijen het zullen moeten doen met de twijfelaars, oftewel de kruimels.  Het gaat er dan vaak genoeg maar om een of twee zetels die moeten worden behaald waarbij het zeer onzeker is dat die winst kan worden opgetekend.  Wat zeker moet worden opgetekend, is dat de kleintjes  binnen de politieke arena wel kunnen zorgen voor het ontstaan van een ‘’dunnere spoeling’’. En dat het aantal stemmen voor de grotere partijen minder wordt en natuurlijk bij coalitievorming een minder prettige en solide samengang, tot gevolg kan hebben. Wat we zeker nu niet hier moeten hebben zijn Guyaanse toestanden waarbij een of meerdere partijen binnen een coalitie zich oppermachtig gaan voelen en de rest onder druk zetten cq chanteren.  Binnen enkele maanden krijgen we de verkiezingen en wel op 25 mei 2020. De kiezer zal dan bepalen, of er een kabinet komt dat genoeg zetels heeft om zich niet elk ogenblik het mes op de keel te gevoelen van kleinere partners, die van mening zijn dat hun belangen niet voldoende behartigd worden. De keerzijde van de medaille is wel dat kleinere deelnemers in een samenwerking, wél een remmend effect kunnen hebben, wanneer een andere coalitiegenoot zich oppermachtig gevoelt en er steeds vanuit gaat te kunnen maken en breken.  De verkiezingen van 2020 zijn voor dit land van levensgroot belang omdat het volk de mogelijkheid krijgt te kiezen voor continuïteit van het huidige zeer bedenkelijke beleid of daar werkelijke verandering in wenst.