Cuba staat al jaren bekend om zijn duizenden artsen die internationaal zijn ingezet om hulp te verlenen. Deze artsen verzamelen miljarden dollars in chartaal geld voor hun geboorteland. Onderzoeksjournalisten zijn erachter gekomen, dat deze medici onder valse voorwendselen naar verschillende landen worden gestuurd om voor een zeer ‘aantrekkelijk salaris’ te werken in de gezondheidszorg. Voordat deze doktoren vertrekken op hun medische missie, tekenen zij een contract voor een bepaalde periode, maar krijgen over het algemeen niet de tijd, het contract goed te bestuderen en vervolgens wordt er ook geen kopie afgestaan als persoonlijk exemplaar. Deze medische missies kwamen in de schijnwerpers te staan na het besluit van Brasilia om Cubaanse artsen uit Brazilië terug te trekken, na de verkiezing van president Jair Bolsonaro vorig jaar. Bolsonaro vindt dat de contractuele verbintenis van de Cubaanse artsen een verkapte vorm is van ‘slavenarbeid’. Hij onderbouwde zijn argument door te stellen, dat zij slechts 25 procent van hun salaris overhouden en de rest gaat naar de Cubaanse regering. De Cubaanse autoriteiten reageerden zeer gebelgd hierover en wilde zijn internationale medische staf niet ter discussie stellen. Vervolgens werd er een nieuw rapport gepubliceerd, waarbij Cubaanse artsen werden geïnterviewd. Zij vertelden dat de condities nachtmerrieachtig kunnen zijn. De artsen vertelden dat zij gecontroleerd werden en onder voorbehoud van een avondklok en gepost op extreem gevaarlijke plaatsen, hun werk moesten verrichten. Met meer dan 30.000 Cubaanse artsen die momenteel actief zijn in 67 landen – velen in Latijns-Amerika en Afrika, maar ook Europese landen, waaronder Portugal en Italië – stellen de Cubaanse autoriteiten strikte regels op, om zo te voorkomen dat de artsen als ze eenmaal in het buitenland werken, falen.
Volgens een rapport van Prisoners Defenders, een in Spanje gevestigde ngo die campagne voert voor de mensenrechten in Cuba en verbonden is aan de oppositiegroep Patriottische Unie van Cuba (UNPACU), ontvangen artsen gemiddeld tussen de 10 en 25 procent van het salaris betaald door de gastlanden. De rest wordt bewaard door de autoriteiten van Cuba. Volgens een rapport van de aan de oppositie gelinkte Cubaanse gevangenen, op basis van directe getuigenissen van 46 artsen met ervaring in overzeese medische missies, plus openbare broninformatie uit verklaringen van 64 andere medici:
89% zei geen voorkennis te hebben over waar ze in een bepaald land zouden worden geplaatst.
41% zei dat hun paspoort bij aankomst in het gastland door een Cubaanse functionaris was ingenomen
91% zei te werden bewaakt door Cubaanse veiligheidsfunctionarissen tijdens hun missie, hetzelfde percentage rapporteerde dat gevraagd werd om informatie over collega’s door te geven aan veiligheidsfunctionarissen.
57% zei zich niet vrijwillig bij een missie te hebben aangesloten, maar zich daartoe verplicht voelde, terwijl 39% zei zich onder druk gezet te voelen om in het buitenland te dienen.
