Over enkele maanden is het weer zover en maken alle glo-leerlingen van de zesde klas, de eindtoets. Al jaren ligt het cijfer voor algemene taalkennis tussen de vijf en de zes. Waarschijnlijk is het dit jaar hetzelfde, wat betekent dat het grootste deel van de leerlingen niet sterk is in dit vak, overigens is het met rekenen niet veel beter gesteld. Bij algemene taalkennis is vooral begrijpend lezen voor veel leerlingen een struikelblok. Dit onderdeel vraagt om een bepaalde woordenschat en daar schort het bij veel leerlingen aan. Hoe kleiner de woordenschat, des te moeilijker het is voor de leerling om de tekst te begrijpen, laat staan de vragen te beantwoorden. Woordenschatontwikkeling gaat tot op zekere hoogte vanzelf, een kind leert de taal van zijn ouders, en of verzorgers, en op school leert het nog meer woorden. Er komen steeds meer woorden bij, tenminste als die aangeboden en herhaald worden- nieuwe woorden moeten gemiddeld zeven keer aangeboden worden – willen ze beklijven in het geheugen. Lezen is bij uitstek geschikt om de woordenschat te vergroten, maar dat is nu juist het probleem: er is te weinig leeshonger. Er wordt natuurlijk veel geappt en gesurfd op het internet, maar dat vergroot de woordenschat niet. Boeken lezen werkt wel – in een goed kinderboek worden nieuwe woorden aangeboden en herhaald – alleen wordt dat dus te weinig gedaan. Wil Suriname dat leerlingen hoger scoren bij de eindtoets, dan moet het lezen meer gestimuleerd worden. Tegenwoordig hebben de meeste scholen een bibliotheek, sommige ook een mediatheek. Toch is dat niet genoeg. Het aanbod in de schoolbibliotheek is meestal beperkt, ook moeten de leerlingen het geleende boek meestal voor een vakantie begint inleveren, terwijl dat nu juist een periode is waarin lekker gelezen kan worden. Boeken kunnen natuurlijk gekocht worden, maar dat is tegenwoordig een kostbare zaak. En juist dit maakt dat als we niet oppassen, de kloof tussen kansarm en kansrijk nog groter wordt, want ouders met wat meer financiële armslag, kunnen zich permitteren een boek te kopen. Hun kind heeft daardoor een voorsprong op kinderen die thuis geen boeken hebben. Een begin zou zijn om de Surinaamse kinderen andere boeken behalve in een gewone uitgave, ook uit te geven in bulkboek. Vanaf 1970 werden er 26 jaar lang in Nederland en Vlaanderen bulkboeken gedrukt: literaire werken in de vorm van kranten, speciaal om bepaalde boeken voor een groot publiek beschikbaar en betaalbaar te maken. Omdat de boeken op krantenpapier gedrukt waren, lag de prijs heel laag. Een bulkboek lost het probleem niet op, daarvoor is veel meer nodig, maar het kan er wel voor zorgen dat meer kinderen gaan lezen.