De regering kan nationaal en internationaal gezien worden als een professionele oplichter. Niet alleen het Surinaams volk heeft zij opgelicht, maar ook internationale organisaties zoals het Internationaal Monetair Fonds, IMF. Het volk is opgelicht door een onrechtvaardige rij- en voertuigenbelasting door te voeren die voor een groot deel besteed zal worden om de verschillende salarisverhogingen c.q koopkrachtcompensaties die zij heeft toegekend aan ambtenaren en landsdienaren, te kunnen betalen. Het IMF heeft de regering een rad voor ogen gedraaid door in 2016 een Memorandum of Understanding, MoU, te ondertekenen met de Centrale Bank om zo de indruk te wekken dat zij niet meer monetair zal financieren. Echter is het doek voor de regering gevallen. Nu zij het MoU eenzijdig heeft opgeschort, is het duidelijk dat de regering het IMF slechts wilde misleiden om de eerste tranche binnen te krijgen. Dit is haar ook gelukt. Ook het volk heeft zij geprobeerd leugens voor te houden in het parlement door aan te geven dat zij geen intentie heeft om monetair te financieren. “Het is gossip”, waren de woorden van de regeringscoördinator Soewarto Moestadja. Maar als is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel en dat geldt ook voor deze kwestie. De media wist de hand te leggen op de correspondentie tussen de minister van Financiën, Gillmore Hoefdraad en de toenmalige governor van de Centrale Bank, Glenn Gersie. Hieruit bleek dat de regering al in januari voorschotten wilde opnemen bij de moederbank, maar Gersie was hier geen voorstander van en wenste een spoedoverleg. Dit viel natuurlijk niet in goede aarde bij Hoefdraad en het heeft Gersie zijn functie gekost. Nu de weekbalansen al twee weken niet zijn gepubliceerd, kan aangenomen worden dat de regering reeds is gestart met het opnemen van voorschotten bij de moederbank. De laatste waakbalans dateert van 8 februari, die van 15 en 22 februari zijn nog steeds niet gepubliceerd. Economen hebben al gewaarschuwd; volgens hen zal monetaire financiering onze fragiele economie beslist geen goed doen. Maar de regering heeft lak aan alle adviezen en denkt slechts aan één ding: het winnen van de verkiezingen.