Suriname bezit na 43 jaar staatkundige onafhankelijkheid nog steeds een importeconomie die zwaar afhankelijk is van harde vreemde valuta. Om tal van goederen te kunnen importeren, dient te importeur in voldoende mate over bijvoorbeeld dollars en of euro’s te kunnen beschikken. En juist dat wordt steeds moeilijker als we naar de officiële en ‘schone’ exportproducten van ons land kijken. Suriname produceert namelijk al geruime tijd veel te weinig voor de export om met de verdiende inkomsten in harde vreemde valuta, de importen in voldoende mate te kunnen dekken. Onze voornaamste deviezeninkomsten komen uit de aardoliesector, de goudsector, de houtexport, de vissector en de rijstsector. Deze officiële en geregistreerde verdiensten zijn niet voldoende om de economie van dit land op een verantwoorde wijze goed draaiende te houden. Daarom heeft de overheid ook enorme begrotingstekorten en is ze genoodzaakt de ontbrekende middelen aan te vullen door het plegen van leningen. Vanuit de informele sector zijn er natuurlijk wel forse inkomsten, maar die blijven buiten het zicht van de autoriteiten en het bankwezen en kunnen daarom steeds moeilijker benut of besteed worden. Vooral bij de overmakingen van geld uit het informele circuit gaat het steeds moeilijker en heerst er groot argwaan bij correspondentiebanken in het buitenland. Dat wij de laatste jaren weer een deviezenvraagstuk hebben, ligt helemaal aan de manier waarop NDP-regeringen hun financieel-economisch en monetair beleid uitzetten.  Telkenmale wanneer de paarse kliek aan de macht is in dit land, hebben we te maken met verkwisting, corruptie, devaluaties van onze nationale munt, inflatie en daaraan inherent zijnde vernieling van de koopkracht. Maar juist omdat we een importeconomie zijn, blijft het verdienen van vreemde valuta noodzaak nummer één. En juist daar is de afgelopen vijf jaar flink de kink in gekomen en dan vooral nadat de Alcoa besloot uit Suriname te vertrekken en de bauxiet- en aluinaarde-industrie in elkaar donderde. We kunnen eindeloos blijven babbelen over de verhoging van de productie, maar kunnen er eigenlijk weinig aan doen, omdat de doorsnee ondernemer geen vertrouwen heeft in het huidige bestuur van ons land. En al zou je in staat zijn de productie aanmerkelijk aan te wakkeren, dan nog is het niet zeker dat er daar afzet voor zal zijn. Er heerst namelijk geen gezonde koopkracht in dit land. Dus alleen de export-productie zou geld c.q. deviezen kunnen opleveren, maar dan moeten er wel serieuze afnemers zijn in het buitenland. Wat ons zeer nadrukkelijk is opgevallen, is dat de regering Bouterse niet bij machte is de productie aangezwengeld te krijgen. Ook de investeerders uit het buitenland blijven namelijk in belangrijke mate weg. Wij verwachten dan ook niet dat er in 2019 een belangrijke groei in de productie die op export gericht is, zal plaatsvinden. Wat wij wel verwachten, is een veel hogere druk op vooral de dollar en dat de vraag veel hoger zal zijn dan het aanbod en dat zal leiden tot koersstijgingen ten opzichte van de SRD.