We zijn enkele weken verder sinds Franse veiligheidstroepen op de grensrivier Marowijne en Lawa, keihard hebben opgetreden binnen het Franse territoir tegen lieden die daar materieel en materiaal hadden gebracht. Materiaal werd in brand gestoken, machines opgeblazen en deels geconfisqueerd. Woede en verbijstering namen de overhand bij de figuren die binnen de illegale goudwinning actief zijn. Deze lieden vonden dat de Fransen op Surinaams grondgebied waren gekomen om hun spullen af te pakken en vernietigen, wat later totaal niet op waarheid berustte. Men was op Frans grondgebied bezig en dat heeft zeer nadelige consequenties gehad, omdat de Fransen volgens hun eigen regels, hard optreden tegen deze vorm van illegaliteit. Er is voor een deel van deze rivieren nog steeds geen grensverdrag waardoor vooral voor Surinamers en hun buitenlandse trawanten in de goudsector, er geen duidelijkheid is over de grensafbakening en welke delen in de rivier nu wel of niet Frans zijn. Het is thans voor het waarborgen van de rust in het grensgebied, meer dan noodzakelijk dat Suriname en Frankrijk om de tafel gaan om aan een oplossing voor de problemen aan de gemeenschappelijke grens te werken en een goed werkend grensverdrag te bewerkstelligen. Maar we horen de laatste weken niets meer over een eventueel overleg dat zal moeten plaatsvinden en wanneer dat overleg zal aanvangen. Gaan wij weer zitten talmen en wachten op het volgende incident aan de grens waarbij de Fransen wederom hard zullen optreden? Dat zou ons niets verbazen, want we talmen al vanaf 1978. We stelden al eerder, dat als de regering Bouterse niet de juiste mensen in huis heeft om een goed overleg met de Fransen te voeren en een verdrag te verkrijgen dat ook een groot voordeel voor Suriname moet opleveren, we dan desnoods hulp moeten inroepen in het buitenland. De zaak wederom op de lange baan schuiven, is hoogst onverantwoordelijk en kan onrust in het gebied tot gevolg hebben.