De Heerenstraat verandert in de namiddag in een woonhuis voor dak- en thuislozen. Het gaat in dezen niet alleen om drugs- of alcoholverslaafden, maar ook om mensen die vanwege hun financiële situatie op straat zijn beland. Onder hen bevinden zich ook kinderen. De groep bestaat uit Surinamers en Guyanezen. Madjerin Petrusie, sociaal psychiatrisch medewerker bij het Psychiatrisch Centrum Suriname (PCS), bekommert zich al enige poos over het lot van de dak- en thuislozen. Zij geeft aan dat zij in totaal 150 dak- en thuislozen heeft geteld, onder hen zijn een groot aantal nieuwkomers. Het gaat volgens haar om mensen die een hulpvraag hebben. Als medewerkster van het PCS komt zij tijdens veldbezoeken vaak in contact met de mensen die hun problemen aan haar voorhouden. Petrusie zegt dat op basis van de gesprekken die zij heeft gevoerd met deze mensen, het duidelijk is dat de mensen uit deze situatie willen komen. Volgens haar moeten zij daarvoor wel de nodige steun krijgen. Ook een goede nazorg is be-langrijk, daar schort het volgens haar aan. Als PCS- medewerkster kent zij de organisatie van binnen en van buiten en volgens haar is er wel dienstverlening, maar die beperkt zich tot de opname en de periode tot het ontslag. Na hun ontslag worden de mensen aan hun lot overgelaten met als gevolg dat ze weer in hun oude situatie terechtkomen.
Petrusie voorziet de mensen van voeding en schone kleding. Dit doet zij met behulp van haar vrienden die haar financieel bijstaan. In de groep van dak- en thuislozen is er ook een man die gedialyseerd wordt. De PCS- medewerkster geeft aan dat zo een persoon extra aandacht verdient. Petrusie zorgt ervoor dat de man zijn medicatie op tijd inneemt en dat hij wordt gebaad en gekleed. Er is geen accommodatie voor de mensen. Petrusie heeft getracht met het Bureau van Dak- en Thuislozen een samenwerking aan te gaan, maar het bureau zit al vol. Indien de overheid een huis beschikbaar stelt, is zij bereid om de mensen op te vangen en te resocialiseren.

door Johannes Damodar Patak