De skalians die in de Marowijnerivier, ter hoogte van Asalobie in het door overwegend leden van de Paramaccaanse stam bewoonde gebied opereren, werken onafgebroken door. Zulks tot groot ongenoegen van de Paramaccaanse bewoners op de linkeroever van de Marowijnerivier. Vooral de jongeren die in dorpen langs deze rivier woonachtig zijn, wensen het vertrek van de skalians die voor een enorme milieuverontreiniging zorgdragen door de bodem om te woelen met hun grote pompinstallaties en ook nog giftige stoffen in het water dumpen. Volgens de lokale bewoners vernietigen de skalians ook de eilanden in de rivier. Wat de mensen het meest irriteert, is dat het districtsbestuur niet ingrijpt en dat de skalians, bemand door overwegend Brazilianen, gewoon hun gang kunnen blijven gaan en de schade maar blijft toenemen. Wat de mensen uit het gebied er vaak genoeg niet bij vertellen, is dat hooggeplaatsten uit het traditioneel gezag oogluikend deze skalian activiteiten toestaan, omdat ze er ook financieel beter van worden. Men krijgt geld en goud van de skalianhouders en staan dan toe dat het milieu totaal vernietigd wordt. De veel oudere leden van het traditioneel gezag houden daarbij geen rekening met de ecologische gevolgen van deze goudschepen. Het kan ze blijkbaar niet veel schelen wat er in de toekomst met het nageslacht gebeurt. Waar we onze ogen niet voor moeten sluiten, is het feit dat de skalians vaak genoeg het bezit zijn van mensen uit Paramaribo en dat de Brazilianen slechts arbeiders zijn. Het daadwerkelijke kwaad wordt veelal vanuit Paramaribo aangestuurd. Dat de DC niet ingrijpt, komt omdat die precies weet hoe de kaarten liggen en niet kan tornen aan de belangen van de skalianbezitters uit de hoofdstad en elders. Zoals we al eerder schreven, hebben de Fransen ook geen vrede met de operaties van de skalians in de Marowijnerivier, omdat ook zij enorme ecologische schade ondervinden van deze activiteiten. De skalianwerkers houden echter de schepen zo dicht mogelijk bij de Surinaamse oever, omdat ze heel goed weten dat als ze langs de Franse oever zouden werken, ze het schip gelijk kwijt zijn en de Franse autoriteiten onmiddellijk tot vernietiging van de boot en de daarop geplaatste installaties zullen overgaan. De grens op de Marowijne- en Lawarivier wordt bepaald door de zogeheten Tahlweg en loopt midden in deze fluviale stroom. Het is daarom van het grootste belang voor de skalianhouder de middenlijn in de rivier niet te overschrijden en zo dicht mogelijk langs de linkeroever voor anker te blijven liggen. Wat De fransen ook in hoge mate dwars zit, is het dumpen van giftige stoffen waaronder kwik in het water. Flora en fauna aan de rechterzijde van de Marowijnerivier ondergaan ook enorme schade door deze goudwinningsactiviteit. Wanneer de vissen stroomafwaarts richting Albina ook een te hoog kwikgehalte zullen ontwikkelen, moet het ons niet vreemd voorkomen dat de Fransen de vis, gevangen door vissers in Albina en directe omgeving, niet meer zullen willen afnemen. Van het een komt het ander en onze autoriteiten zullen moeten nagaan wat op den duur belangrijker voor ons is. De Paramaccaners die de skalians weg willen hebben uit hun gebied, moeten naar onze mening nagaan wie de directe belanghebbenden zijn bij het handhaven van de skalians in de Marowijnerivier te Asalobie. Ze zullen naar onze mening verbaasd geraken wanneer het duidelijk is wie de directe belanghebbenden zijn en waarom de skalians maar niet worden gesommeerd uit het gebied te vertrekken.