In de afgelopen dagen is er in Suriname zware kritiek geleverd op de uitspraken van Stef Blok, de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken. Tijdens een besloten bijeenkomst in Den Haag, waarop zeventig Nederlanders aanwezig waren die werkzaam zijn bij internationale organisaties, waaronder vluchtelingenwerk, hield Blok een speech over verschillende onderwerpen, waaronder xenofobie en vreemdelingenhaat. Blok zei onder andere dat Suriname een ‘failed state’ is, wat volgens hem komt door de ‘etnische opdeling’ van de samenleving. Ook zei hij dat hij geen multicultureel land kent waar mensen vreedzaam naast elkaar leven. De aanwezigen waren perplex. De opnames lekten uit en enkel uren later werd Blok overladen met kritiek. De volgende dag heeft Blok, op van de zenuwen door alle kritiek die over zich heen had gekregen, zijn excuses aangeboden en gezegd dat de uitspraken bedoeld waren om de discussie te entameren. Natuurlijk kunnen de uitspraken van Blok niet door de beugel, toch is het goed om ze niet gelijk van tafel te vegen, maar erover na te denken. In ons land zijn geen rassenrellen en leven we vreedzaam naast en met elkaar, die uitspraak van Blok kan dus gelijk in de prullenmand. Maar is Suriname, met al zijn schulden, een bevolking die nauwelijks het hoofd boven water kan houden en groepen die continu actievoeren omdat zij nog geld tegoed hebben van de regering, niet op weg een ‘failed state’ te worden? Op sociale media werd de minister van alle kanten aangevallen, maar slechts een handvol mensen haalde aan dat de regering met haar beleid, ons land tot nog toe niet vooruit, maar achteruit heeft gebracht. Het beleid rammelt van alle kanten. De overheid doet niets aan de bestrijding van corruptie, leden in de assemblee zijn er blijkbaar moe van geworden om constant de regering erop te attenderen dat de Anticorruptiewet eindelijk in werking gesteld moet worden. Daarnaast toont de samenleving al een hele poos geen bereidheid meer om op te komen tegen het beleid. De mensen die het meest geraakt zijn door het regeringsbeleid, zijn waarschijnlijk al gewend eraan dat ze nog nauwelijks kunnen uitkomen en hopen op betere tijden. De organisaties die actie voerden tegen het beleid, hebben inmiddels gezien dat de bevolking geen gehoor geeft aan de oproep om massaal te protesteren. We zijn nog geen failed state, maar we zijn wel hard op weg er een te worden.