In de afgelopen decennia na de staatkundige onafhankelijkheid van ons land in november 1975, hebben opeenvolgende regeringen en voornamelijk politici, het steeds gehad over ontwikkeling en hoe we dit land zo snel mogelijk tot grote hoogte zouden moeten en kunnen brengen. Tot onze grote spijt, moeten we na de balans te hebben opgemaakt constateren, dat we in de afgelopen 42 jaar niet hebben bereikt wat we in 1975 voor ogen hadden. Wat we wel hebben gezien, is dat bestaande bedrijven die toch wel productie leverden voor 1975, naar de knoppen zijn gegaan. We denken daarbij aan SML, Mariënburg, Bruynzeel, Patamacca, Victoria, Baboenhol, De Para Industries, en het West-Suriname Kabalebo project. Het vertrek van de grote bauxietmaatschappijen moet zeker gezien worden als een groot verlies voor ons land. We moeten het thans hebben van de goud- en de aardolie-industrie die toch niet voldoende opbrengen om de economie goed te laten draaien laat staan aanmerkelijk te doen groeien. Waar we naar de mening van Keerpunt wel veel meer aandacht aan moeten gaan besteden, is de stimulering van onze nationale productie die vooral op export gestoeld dient te zijn. Zolang we die niet goed op gang weten te brengen, zullen we geen ontwikkeling zien. Wat we wel zien in de afgelopen jaren, is de apathie die zich meester van ons heeft gemaakt en het gebrek aan zelfvertrouwen dat de overhand schijnt te hebben genomen. We gaan steeds meer bij de pakken neer zitten en kijken met veel interesse naar de vele vrije dagen op de kalender om lekker niets uit te voeren. Wel, laten we het stellen zoals het is en duidelijk maken wat overal ter wereld heeft geleid tot vooruitgang . En dat is niets anders dan noeste arbeid en dat wel op ongezette tijden en zelfs in het weekend. Hoe meer vrije dagen er in een land worden geïntroduceerd, hoe meer stilstand en achteruitgang dat tot gevolg zal hebben. Wij halen steeds met veel enthousiasme het voorbeeld van het Duitsland en Japan na de oorlog aan. Deze landen waren grotendeels platgebombardeerd door de geallieerde troepen, maar hebben kans gezien door hard en voortdurend te werken tot economische wereldmachten uit te groeien. En dat is zeker niet bereikt door bij de pakken neer te gaan zitten, maar door onder moeilijke omstandigheden hard te werken en geloof in jezelf en het eigen vermogen te hebben. En natuurlijk heeft de liefde voor het vaderland daarbij een grote rol gespeeld. Surinamers zullen moeten beseffen, dat willen we dit land vooruit brengen, we het allemaal zelf zullen moeten doen door hard te werken en niet door huldiging van de grensoverschrijdende criminaliteit. Zuid-Korea en Maleisië zijn er ook gekomen door keihard te werken en niet door zich te verheerlijken met vrije dagen en productieverlies. Het wordt dan ook de hoogste tijd dat er een regering in dit land komt die ons gaat leren dat alleen noeste arbeid en de daaruit voortvloeiende betere beloningen ons land naar grotere hoogte zullen kunnen brengen. Helaas is het naar onze mening zo, dat we zullen moeten wachten totdat er andere machthebbers komen die wel weten wat goed en opbouwend beleid inhoudt.