Het heeft er alles van dat de regering Bouterse II, gezien haar zeer slechte financiële positie, te maken zal hebben met aanhoudende arbeidsonrust tot de verkiezingen van mei 2020. Al maanden achtereen worden we in dit land geconfronteerd met werkneerleggingen binnen de publieke sector die alles te maken hebben met een zwaar toenemende ontevredenheid bij werkers. Wij kunnen geen enkele overheidsinstantie opnoemen waar tegenwoordig tevredenheid en harmonie heerst. Niet omdat er geen straatacties en massale stakingen plaatsvinden, moet men en vooral de regering, ervan uitgaan dat er tevredenheid onder de bevolking heerst en dat men ingenomen is met het beleid dat deze regering tot nog toe voert. Er heerst juist enorme ontevredenheid en demotivatie bij verreweg de meesten in het land en dan hebben we het over grote groepen in stad en binnenland. De prijzen in de winkel zijn niet lager geworden en voor de automobilisten is de bijna wekelijks stijgende literprijs voor diesel en benzine een ware geseling. Neem nou de werkomstandigheden bij de brandweer en de politie die de afgelopen 4 jaar ernstig zijn verslechterd. Een korte staking bij de politie gaf al aan dat men snel verandering wenst, omdat daar sprake is van verpaupering op elk niveau. Niemand wenst voor een hongerloon door te blijven werken en dan ook nog onder smerige omstandigheden en gebrek aan van alles om arbeid op een acceptabele wijze te kunnen verrichten. Bij de brandweer heeft men ook al het werk grotendeels neergelegd en is er slechts dispensatie voor kritieke gevallen verleend. Ook daar rammelt het aan alle kanten en is er gebrek aan van alles. Bij het Algemeen Bureau voor de Statistiek, ABS, heeft men ook al het werk neergelegd, omdat men niet meer wenst te werken voor het huidige loon. Heel wat belangrijke zaken de statistiek rakende, komen door de werkneerlegging in gevaar. Bij de SATCA was er ook al een korte staking en die had ook alles met de werkomstandigheden en toelagen te maken. Men is voorlopig weer aan het werk gegaan na beloften waren gedaan vanwege de overheid. Of de overheid deze beloften zal nakomen, moet nog blijken. Bij het openbaar vervoer heerst al jaren ontevredenheid over subsidies op brandstof die niet op tijd worden uitbetaald. Ook het niet kunnen opvoeren van de tarieven, zit de bushouders heel erg dwars. Telkenmale wordt er vanuit het ministerie van Openbare Werken, Transport en Communicatie, beloofd dat er aan verbetering voor de bushouders zal worden gewerkt, maar steeds weer hebben de transporteurs het gevoel dat ze aan het lijntje worden gehouden, omdat de overheid uiteindelijk toch niet over de brug komt met subsidiepenningen of toestemming verleend voor verhoogde tarieven die in overeenstemming zijn met de geldontwaarding en de gestegen prijzen voor met name onderdelen. Binnen het onderwijs is het al vele maanden onrustig en vinden de leerkrachten dat ze nog steeds te weinig verdienen. Een aanzienlijk aantal leerkrachten heeft het onderwijs al gedag gezegd of is naar het buitenland vertrokken waar ze met open armen zijn ontvangen. Brain drain speelt hier al enige tijd een grote rol. De Bond van Leraren en de ALS, willen daarom weer om de tafel met de minister van Onderwijs . Ook deze minister zal het zeer moeilijk krijgen, omdat ook zij volkomen afhankelijk is en blijft van de middelen die haar collega Hoefdraad op Financiën ter beschikking wil of kan stellen. Het is dan ook niet uitgesloten, dat er over enige tijd weer onrust ontstaat binnen het onderwijsveld. De overheid kampt namelijk met een enorm begrotingstekort en vanwege het gevaar van een door salarisverhogingen toenemende inflatie, kan ze niet ingaan op verdere looneisen van de vakbonden . Als de overheid haar poot stijf blijft houden, is het dan zeker niet uitgesloten dat er weer grote werkneerleggingen binnen het onderwijs zullen ontstaan.

Binnen de gezondheidszorg is de misère thans ook geheel zicht- en merkbaar. Er is gewoon niet voldoende geld meer voorhanden bij de overheid en assuradeuren om een goede gezondheidszorg te garanderen. De ontwaarding van onze nationale munt, de SRD, ten opzichte van de harde convertibele munteenheden dollar en euro, hebben de druk binnen de gezondheidszorg enorm verhoogd. Ook het gevoerde beleid van de overheid met betrekking tot de gezondheidszorg, heeft gemaakt dat deze zorg dreigt in te storten als er niet snel op een adequate wijze wordt ingegrepen. Binnen de gezondheidszorg leunt vrijwel elke instantie die diensten verleent aan de zieke mens op het kunnen bemachtigen van vreemde valuta. Ziekenhuizen, medici, radiologen en apothekers, moeten genoeg SRD verdienen om aan materialen en materieel te kunnen komen om de zorg op een verantwoorde wijze te kunnen verstrekken. En daar heeft de regering al enkele jaren geen of zeer onvoldoende rekening mee willen houden. De overheid heeft door haar desastreuze financiële en monetaire beleid, de dekking van de SRD grotendeels vernietigd en is er de hoofdoorzaak van dat we in begin 2016 de ene na de andere devaluatie moesten ondergaan. Devaluaties hebben altijd inflatie tot gevolg en daardoor moest er door alle instanties binnen de zorgsector meer SRD binnengehaald worden om nog van een redelijke zorg te kunnen spreken. En daar is juist de afgelopen jaren flink de klad in gekomen. Geen enkele schakel binnen deze sector kan nog goed functioneren zonder voldoende geld. Het is dan ook geen wonder dat ziekenhuizen op de rand van de afgrond balanceren, omdat bijvoorbeeld de overheid steeds weer in gebreke blijft om haar deel aan financiën op tijd te betalen. Momenteel hebben radiologische klinieken besloten geen diensten meer te verlenen aan polishouders van de assuradeuren in ons land. De bedragen die assuradeuren aan radiologische klinieken betalen voor verleende diensten aan polishouders, zijn volgens de exploitanten van de klinieken al jaren achterhaald en dienen rap aangepast te worden. Assuradeuren zijn dan ook van plan de premies voor ziekteverzekeringen met maar liefst 115 procent aan te passen. Voor de polishouders is dit een zeer onaangename verrassing en natuurlijk is het zo, dat niet iedereen die verhogingen kan betalen. Daar zal dan ook een oplossing voor gevonden moeten worden. De mensen die bij het SZF aangesloten zijn en over een basiszorgregeling beschikken, moeten indien nodig ook over de zogeheten diensten van de radiologische klinieken kunnen beschikken. Dat zijn over het algemeen behandelingen die per geval in de honderden, zoniet duizenden SRD’s kunnen lopen. Hoe denkt het SZF deze kosten voor deze groep personen te dekken? Zal de overheid de middelen kunnen ophoesten om deze financieel zwakkere Surinamers bij te staan? Wij hebben daar onze ernstige twijfels over. De vicepresident van dit land zal toch wel het fatsoen moeten opbrengen om in overleg te gaan met de belanghebbenden binnen deze sector en natuurlijk ook met de assuradeuren, die hebben al gedreigd met of zonder goedkeuring van de overheid tot verhoging van premies aan polishouders te zullen overgaan. Het rommelt thans aan alle kanten in dit land en het behoeft geen al te lang betoog, dat velen het gevoel hebben dat we op een tijdbom zitten en dat er groter onrust zal komen de komende maanden. De regering weet zich klaarblijkelijk geen raad met de vraggstukken die in aantal alsmaar toenemen. Ze tracht mensen momenteel zoet te houden met pakketten , maar dat is nog geen oplossing voor de vele problemen. Als het pakket op is, heeft de ontvanger de volgende dag weer niets. We kunnen op deze manier op een populistische wijze, een deel van de gemeenschap wel blijven verzorgen, maar dat heeft niets te maken met goed beleid en beoogde ontwikkeling van dit land. Wij verwachten dan ook de komende 24 maanden tot de verkiezingen van 2020, aanhoudende onrust en stakingen in de republiek.