Het wordt steeds duidelijker dat de Surinaamse overheid de kluts kwijt is als het gaat om het garanderen van de veiligheid van haar burgers. Op land leven burgers niet met gevoel dat zij beschermd wordt door de overheid. Sinds kort na het aantreden van deze regering onder president Desire Bouterse, heeft de criminaliteit steeds ergere vormen aangenomen. Mensen hebben hun kostbare bezittingen meer voor hun straf, omdat zij niet gewoon de kans lopen elk moment beroofd te worden, maar in bepaalde gevallen zelfs de dood tegemoet kunnen zien. Zelfs in de eigen woning zijn burgers niet meer veilig, terwijl de president beloofd had dat bij zijn aantreden, het aanbrengen van dievenijzers aan huizen niet meer nodig zou zijn. Zelfs op straat kan de tas, mobiele telefoon of halsketting, zo weggerukt worden. Erger nog de rovers worden steeds creatiever en bedenken allerlei nieuwe methoden om hun helse praktijken op slinkse wijze uit te voeren. En vaak genoeg zijn ze de politie toch slimmer af. Terwijl dit gebeurd worden openbare wegen ook nog geterroriseerd door criminelen. Op 1 mei zijn vissers op Surinaamse wateren slachtoffer geworden van zeepiraterij. Piraten hebben vrijdagavond bij een overval op vier vissersboten voor de Surinaamse kust zestien vissers overboord gegooid. Vier anderen werden eerder gered door andere vissers. Ook hier blijkt de Surinaamse overheid aan handen en voeten gebonden te zijn. Families vinden dat de overheid te traag heeft gehandeld. Precies hetzelfde gebeurde toen het eiland Sint Maarten vorig jaar werd getroffen door orkaan Irma en de overheid weinig deed om Surinaamse burgers terug te halen. De regering had aangegeven het veiligheidsgevoel bij de burgers terug te brengen, maar tevergeefs. De veiligheid schijnt mijlen ver weg te zijn en zal de regering meer dan woorden kosten om die terug te brengen. Bij elk nieuw geval blijkt dat de overheid niet langer de baas in eigen huis is. Wat bereik je immers met een Politiekorps die lam is aan handen en voeten. Geen voertuigen, geen brandstof, geen wapens, geen munitie, geen schoeisel, geen goed salaris. Dit alles heeft geleid tot demotivatie bij het korps met wie nu geen land te bezeilen is.
