Door onze geopolitieke benadering en bijna slaafse loyaliteit aan Venezuela, glijden wij langzaam maar zeker samen met dat land in een regionaal isolement. Dit werd bevestigd toen minister Yldiz Pollack-Beighle van Buitenlandse Zaken, een kortzichtige en niet onafhankelijke speech gaf over de houding van Suriname tegenover Venezuela. “De geschiedenis heeft ons voldoende ervaringen gelaten, welke aangeven, dat isolatie en uitsluiting niet bevorderlijk zijn voor het oplossen van vraagstukken de regio rakende”, aldus de BuZa-minister. Pollack- Beighle trachte haar toespraak te onderbouwen door de nadruk te leggen op het belang van het betrekken van alle landen in de discussies die van belang zijn voor vrede, veiligheid en duurzame ontwikkeling op het westelijk halfrond. Maar wat bedoelt zij met “vrede en veiligheid”, wanneer er zich duidelijk een humanitaire ramp voltrekt in Venezuela? Is deze minister goed op de hoogte van de mensonterende situatie waarin het volk van Venezuela verkeert? Hoe durft ze anders deze situatie goed te praten? Een maandsalaris van de gemiddelde Venezolaan is nu omgerekend minder dan US-dollar 2.60 ofwel 795.000 Bolivar waard. Hoe kan je daarmee leven? Misschien moet de minister wat meer informatie inwinnen, alvorens zij klakkeloos een toespraak voorleest die vermoedelijk is geschreven door een patjakker die duidelijk pro het dictatoriaal regiem is. Tenminste heeft Columbia een uitgesproken mening over de situatie in Venezuela. De Colombiaanse president Juan Manuel Santos, heeft afgelopen week gezegd: “Venezolanen zijn onze broeders, maar we zullen onverbiddelijk zijn tegen hun onderdrukkend regime. Maduro’s regering volhardt in een staat van ontkenning over de huidige crisis, terwijl de rest van de wereld toekijkt hoe de Venezolanen fysiek sterven van de honger.” De situatie in Venezuela verslechtert dagelijks. Elke dag vluchten duizenden Venezolanen op zoek naar een beter bestaan. Velen realiseren zich niet hoe ernstig de leefomstandigheden zijn in Venezuela. Net als in Suriname draait de overheidspropaganda van Maduro op volle toeren. En net zoals in ons land, blijft de regering het excuus hanteren, dat de crisis het gevolg is van een economische boycot. Dit sprookje wordt ook voortdurend herhaald in de programma’s Info Act, De Boodschap en Bakana Tori. Deze hersenspoelers denken dat het Surinaamse volk op zijn achterhoofd is gevallen, en hopen hiermee de verkiezingen in 2020 weer te winnen. In Suriname bestaat gelukkig nog een lokale media die de harde waarheid publiceren. Helaas heeft Venezuela dat geluk niet, want er zijn bijna geen betrouwbare lokale media meer die onafhankelijk verslag kunnen doen, omdat zij inmiddels grotendeels zijn gesloten. Maar de mensen die toch willen weten wat zich in Venezuela afspeelt, kunnen op internet artikelen, foto’s en filmpjes bekijken van freelance journalisten, die nog steeds verslag doen over de onhoudbare situatie.