We kennen allemaal de mooie vocale bijdrage: ‘Wi Na Wan’ van Kenneth Arias uit Suripop 6. Dit winnende lied uit het nationale zangcontest van 1990, maakte op mensen die de eenheid tussen alle Surinamers nastreven, zeker grote indruk. Maar zijn we anno 2018 in ons geliefd land wel die hechte eenheid, die Surinamers in alle opzichten een verbonden gevoel bezorgt, dat onontbeerlijk is om dit land naar grotere hoogte te kunnen brengen? Een onlosmakelijke verbondenheid, vrij van etnische , religieuze en culturele splijtzwammen, die noodzakelijk is om alle obstakels die onze ontwikkeling in de weg staan, het hoofd te kunnen bieden? Een vraag waar niet iedereen gelijk een welluidend antwoord op wenst of kan geven. De realiteit gebiedt ons wel te stellen, dat er nog steeds mensen in dit mooie land zijn die uit pure hypocrisie en vermoedelijk eigen voordeel, de zogenaamde eenheid propageren, maar totaal andere doelen nastreven. In werkelijkheid is het nog steeds zo, dat vooral onder politici, er alles aan gedaan wordt om grote groepen binnen deze samenleving afhankelijk te houden van een politieke organisatie en de verdeeldheid te consolideren. Er wordt dan van alles gedaan om het electoraat te manipuleren en dan wel wederom de etnische, culturele en religieuze scheidslijnen, met nadruk te trekken. Het vissen in andermans politieke vijver wordt met argusogen gadegeslagen en al knarsetandend en met veel misnoegen ervaren. Het is al decennialang zo dat politici in dit land mensen van de eigen etnische komaf zien als hun bezit en er gevoeglijk vanuit gaan, dat deze mensen zich als loyaal stemvee zullen blijven opstellen en dienovereenkomstig handelen wanneer ze het stemhok betreden. Het is dan ook niet vreemd dat politici die een dergelijke attitude hebben, er absoluut tegen zijn dat Surinamers zich als één volk gaan opstellen en niet meer langs vooral etnische lijnen gaan denken. De greep op ‘hun’(?) deel van het electoraat gaat dan totaal verloren. Het is dan niet vreemd, dat een zogenaamde valse apostel zich thans ergert aan het feit dat een andere politieke partij nu als kool groeit, simpelweg door de zogeheten etnische scheidslijnen te doorbreken en alle Surinamers de gelegenheid biedt tot de partij toe te treden en zelfs de toegang tot bestuursfuncties niet langer belemmert. Men heeft bij deze partij gelukkig ingezien dat slechts door alle Surinamers te betrekken, er uiteindelijk echte natievorming zal kunnen plaatsvinden. Verdeeldheid kweken en instand houden heeft decennialang voordeel opgeleverd voor politici en hun organisaties, maar daar komt langzamerhand toch verandering in zulks tot groot ongenoegen van mensen die slechts hun eigenbelang voor ogen hadden en nog steeds hebben. De verkiezingen van 2020 zullen uitwijzen of het overgrote deel van het electoraat aantoont niet langer verdeeld te willen zijn en toch te kiezen voor ‘Wi Na Wan’ in het echte belang van ons geliefd land.