Het gaat niet goed in Suriname en dat merken we elke dag. Ofschoon ons een economische groei van 1,2 procent voor 2018 wordt voorgehouden, merkt de bevolking echt geen moment dat het beter gaat of zal worden. Bij de groot-en kleinhandel klaagt men vanaf het begin van het jaar steen en been en is er zeker sprake van omzetdaling. Men spendeert minder en het vermoeden bestaat dat de koopkracht nog verder aangetast is. Men besteedt het geld aan het hoognodige en zelfs dat kan steeds moeilijker gefinancierd worden. Vooral in de arme wijken krijgt men het steeds moeilijker en stijgt de onvrede. Niemand wenst stilstand, laat staan achteruitgang in het bestaan en daarom wordt de onvrede steeds waarneembaarder en uit men zich openlijk over de onhoudbare toestand. Binnen het openbaar vervoer eist men verhogingen, omdat de kosten de baten overstijgen en wil men duidelijke antwoorden van de overheid. Er worden steeds beloften gedaan waarvan de overheid eigenlijk vooraf weet dat die niet ingelost kunnen worden. Dus is er sprake van belazerij met de bedoeling meer tijd te winnen en belanghebbenden voorlopig rustig te houden. Maar dat kan natuurlijk niet eeuwig zo volgehouden worden. Ook bij de aanhang van de NDP begint het te broeien. Mensen die zich altijd zwaar hebben ingezet voor de partij en hebben geholpen aan de verkiezingswinst in 2015, zijn het spuugzat dat ze geen klankbord hebben bij de leiding van hun ressort. Ze zijn van mening dat vaak niet-partijgenoten zijn voorgetrokken en bevoordeeld en dat zij tot nog toe het nakijken hebben. Vooral in het ressort waar de NDP een stevige aanhang heeft, is men zeer ontevreden en heeft men het vooral gemunt op het assembleelid André Misiekaba die weinig oor voor hun problemen zou hebben. Misiekaba weet precies waar de schoen wringt, maar gooit het weer over het gebrek aan financiën bij de overheid, dat is het eeuwige excuus van de NDP-topfiguren wanneer er geklaagd wordt door de achterban. Maar wie heeft het land in dit enorme financiële debacle doen belanden? Er is veel beloofd en er waren zeer hoge verwachtingen bij de NDP-achterban en van die beloften is bitter weinig terechtgekomen. Toch denkt Brammetje met de lange vingers dat de NDP in 2020 weer grandioos de verkiezingen zal gaan winnen. Brammetje zal dan vanaf nu tot mei 2020, veel moeten doen voor de achterban om die wederom in het gareel te krijgen. Dat zien wij echter niet gebeuren, want daar is zeer veel geld voor nodig. Misschien is er nog wel een potje uit de bij OW gejatte middelen dat ingezet kan worden ter belazering van de goedgelovige achterban.