Deze  twee exemplaren vond ik wel een foto waard. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik begon te filosoferen. Gehavend en verscheurd, net als de politiek in ons land. Maar toch is de inhoud nog steeds gekwalificeerd voor het curriculum om aan de eisen van het MinOWC te voldoen en zijn wij als bijna bankroete natie, nog steeds in de ogen van de collega-naties een vrije republiek met een soeverein bestuur. Schaamteloos of duurzaam?

Ik realiseerde mij gelukkig snel, dat de bijdrage die ik als ouder betaal aan de educatie van mijn kind, wellicht de laagste in het gehele Carïbische gebied zou kunnen zijn. Dus ik klaagde er niet over, maar stelde mijn kind gerust dat mama het voor hem zou ‘fixen’. Met een stuk karton en plakband plakte ik, zo goed als ik kon, de loshangende kaft vast aan het karton, zodat ik weer een omslag had om te kunnen kaften. Met de kaft eromheen leek het weer op een boek, maar je moest het heel voorzichtig openslaan, ook geen onverwachte handelingen plegen, zoals een muskiet meppen, want dan valt alles uit elkaar.

Ik dacht aan de leerkrachten die het afgelopen jaar hebben moeten vechten voor hun herwaardering. Een hele gezonde zaak, welke ik hen ook van harte gun. Maar met een overheid en begroting, die lijkt op het gehavende lesboek van mijn kind, kunnen we ons verder geen uitspattingen meer veroorloven.

De ouders zijn aan zet. En daarmee bedoel ik geen verhoging van de ouderbijdrage, maar een verhoging van flexibiliteit, creativiteit en doorzettingsvermogen.

Laatst werd ik in een winkel door iemand aangesproken, of ik nog een schoolstoeltje en lessenaar ‘over’ had. De ouder had na lang zoeken een school voor haar kleuter gevonden. Maar ze moest zelf voor schoolmeubilair zorgen, want dat was er niet. Van zulke dingen word je stil. En ik bewonder op zulke momenten de pragmatische instelling van de ouders, die moeite doen zodat hun kinderen kunnen participeren aan het onderwijs. Dan heb ik het nog niet over de ouders in het binnenland, die hun tiener bij oom, tante, neef, nicht of achterneef, in een wijk rondom de stad moeten achterlaten, zodat het kind de mulo kan bezoeken. Onze samenleving lijkt op een gehavend en verscheurd boek, maar een ieder van ons beseft de waarde van educatie. Dat is de werkelijke inhoud van ons ‘verscheurde’ boek. Onze intrinsieke waarde gaat nooit kapot. Het geeft meer veerkracht en flexibiliteit dan ooit. We zijn niet afhankelijk van een falende, bijna failliete overheid.

We ‘fixen’ onszelf en van buiten lijkt het oke, maar alleen jij weet hoeveel inspanning, volharding en doorzettingsvermogen het vergt, jij als leerkracht, schooldirecteur, moeder, vader, tante, nicht of neef. Jij alleen weet hoeveel kracht je put uit het besef hoe belangrijk onderwijs is en daarom is niets je daarvoor te veel.

Geef je je privacy op om weer het zoveelste achterneefje in huis te nemen, of vraag je in elke winkel waar je komt of iemand een stoeltje en tafel voor je kind heeft. Ik geloof dat educatie de sleutel is tot welvaart en welzijn. Ik geloof dat informatie vrij toegankelijk moet kunnen zijn voor iedereen. Zonder kleur, ras, religie of partij.

Jennifer