Artikel 19 uit onze Grondwet luidt als volgt: ‘Een ieder heeft het recht om door drukpers of andere communicatiemiddelen zijn gedachten of gevoelens te openbaren en zijn mening te uiten, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.’ Dit artikel werd in onze constitutie van 1987 opgenomen om de vrije pers en vrije meningsuiting wederom te doen herleven na een periode van militaire dictatuur, mensenrechtenschendingen, perscensuur en totale onderdrukking door Bouterse en zijn directe trawanten. In 1987 werd de tweede grondwet uit de prille geschiedenis van de Republiek Suriname bij referendum aangenomen. Er werd daarbij vooraf door de mlitaire dictator Bouterse gesteld, dat als de voorgeschotelde grondwet niet bij referendum werd aangenomen, de verkiezingen van 25 november van het voormelde jaar geen voortgang zouden vinden. Het volk was de zeven jaar van vreselijke repressie beu en stemde voor de grondwet om vervolgens op 25 november 1987, de kort daarvoor opgerichte NDP van Bouterse en zijn militaire volgelingen totaal weg te stemmen. Het overgrote deel van deze samenleving weet over het algemeen wat zich sinds die verkiezingen heeft afgespeeld in de transitieperiode daarna. Ook weten we allemaal wat zich toen heeft voltrokken op kerstnacht 1990, toen op last van Bouterse weer een militaire coup werd gepleegd en de regering Shankar naar huis werd gestuurd. Onterecht wordt er steeds weer gesproken over een telefooncoup, waar totaal geen sprake van was. Op het Onafhankelijkheidsplein werd een Cascavel pantserwagen geplaatst met het kanon gericht op het Presidentieel Paleis waar Shankar op dat moment vertoefde. In de koepel van dit zwaar militair materieel zat toen de bekende O.B. Onder zware dreiging werd het kabinet Shankar toen afgezet. Na de verkiezingen van 25 mei 1991, werd de NDP wederom door het electoraat afgewezen. De eerste regering Venetiaan trad toen aan. En gelukkig, daarna kon men een aanvang maken met het herintroduceren van de democratische waarden. De aanvallen op het kabinet Venetiaan vanuit de paarse kliek zijn echter nimmer opgehouden en de destabilisatie, zoals ze dat zelf noemden in de revolutie en die ingeworteld zit bij de NDP, ging alsmaar door. Tot op heden weet men wel van wanten wanneer het om ondermijnen van personen en instituten gaat die het niet eens zijn met de visie en het beleid van de NDP. Laten we heel eerlijk zijn. De NDP heeft altijd een broertje dood gehad aan de vrije en onafhankelijke pers en heeft er altijd alles aan gedaan om haar te ondergraven. We zijn ook geen van allen vergeten wat haar uiterste optreden is geweest tegen journalisten en mediahuizen in december 1982 en daarna. Vooral de voorzitter van de NDP kan steeds slechter tegen kritiek nu hij zelf tot de conclusie komt, dat zijn regeringen het in de afgelopen ruim zeven jaar zeer slecht hebben gedaan en de ontevredenheid bij het volk met de dag stijgt en dat de kritieken via verschillende kanalen dan ook in alle hevigheid toenemen. De instructies van staatswege richting lakeien en bestuurders van staatscommunicatie instituten om de dreigementen te lanceren richting media in handen van particulieren, komen ons dan ook zeker niet vreemd voor. De eerste stappen ter intimidatie van radio- en televisiestations door de Telecommunicatie Autoriteit Suriname, TAS, zijn reeds gezet en geven aan dat men geleidelijk aan in de richting van zelfcensuur wenst te koersen. En als dat niet helpt, zal men er zeker niet vies van zijn met knellende maatregelen te komen die totaal in strijd met artikel 19 zullen zijn. Het Nationaal Informatie Instituut, NII, dat voor ons niets meer is dan een Indoctrinatie Orgaan, krijgt wel dagelijks de gelegenheid via de staatszender SRS voortdurend alles wat maar krom is, recht te kletsen. Gelukkig zijn er nog genoeg landgenoten die over een goed analytisch vermogen beschikken om gelijk door de leugens en halve waarheden heen te prikken. Dat het dreigement aan radio- en televisiestations op dit moment komt, is naar onze mening niet vreemd, omdat recentelijk er een Wet Elektronisch Rechtsverkeer werd aangenomen die zeker al beperkend zou moeten werken en ook in strijd is met het voormelde grondwetsartikel. Men is binnen de regering Bouterse II nerveus en de vele kritieken gaan haar niet in de koude kleren zitten. Het weder introduceren van de invoerrechten op ICT-producten en mobiele telefoons, geeft aan dat deze regering de communcatiemiddelen bij het volk wenst terug te dringen, omdat de hevigste kritiek nog steeds via social media wordt gelanceerd en daar valt niet veel aan te doen, wil men het internet niet helemaal uitschakelen, zoals dat gebruikelijk is in landen als Noord-Korea. Belediging van het staatshoofd haalt paars aan om op subtiele wijze mensen monddood te maken. De Strafwet biedt al decennialang mogelijkheden personen en instanties te straffen die het staatshoofd op een strafwaardige wijze op de korrel wensen te nemen. Maar deze wet uit 1933 en wel artikel 152 uit ons Wetboek van Strafrecht, gaat de NDP-leiding vermoedelijk niet ver genoeg. Hoever wens je dan te gaan zonder in conflict te geraken met het meergenoemde grondwetsartikel? De president voelt zich beledigd en is nu steeds vaker op zijn tenen getrapt, maar hij beschouwt het wel als een pre om op podia tal van mensen te bespreken en beschimpen. Wie verstrekt hem eigenlijk dat recht. Recentelijk achtte Bouterse het ook nog gepast en toelaatbaar de inheemse gemeenschap te beledigen, terwijl hij al jaren pretendeert zelf deel van haar uit te maken. Is dat dan geen belediging en kan dat dan wel door de beugel. De president heeft dus wel het recht tot belediging over te gaan en daartegenover staat dan geen sanctie. Hetgeen zeer opvallend is, is het centraliseren van informatie aan het volk door de regering. Waar hebben ze dat afgekeken? Hebben we hier te maken met een demonische Goebbelsiaanse benadering of is men thans de communicatiestrategieën uit de Volksrepubliek China via het Nationaal Indoctrinatie Instituut aan het toepassen? Hersenspoeling van het volk, daar begint het akelig veel op te lijken. Er wordt dan ook niet veel gedaan aan een waarachtige opvijzeling van het ingezakte onderwijssyteem in dit land. Slimme en goed ontwikkelde burgers laten zich namelijk niet snel allerlei lulkoek voorhouden. De doelgroep van het NII ligt dan ook zeker niet bij de hoger opgeleiden, maar bij de achtergehouden slecht geschoolde Surinamers, die je met pakketten en een bereidverklaring voor een stuk domeinland wederom in het stemlokaal kan krijgen met het ultieme doel de regeermacht te bestendigen. De gehele Surinaamse samenleving die niet wederom wenst te belanden in een situatie van dictatuur, perscensuur en schending van mensenrechten, dient zeer alert te blijven, want alle signalen zijn er dat de regering Bouterse de vrije meningsuiting aan banden wil leggen en de hersenspoeling van het volk naar het model van een autocratisch regiem steeds meer gestalte wenst te geven. De democratie en al haar waardigheden dienen te allen tijde bewaakt en beschermd te worden. Terug naar een machtsstaat heeft niemand in dit land voordeel bij. Alleen de huidige heersers zullen er verder wel bij blijven varen.