Wat een devaluatie van een nationale munteenheid allemaal voor zeer nadelige consequenties kan hebben op een economie, hebben we de afgelopen achttien maanden goed gemerkt. De devaluatie heeft een inflatie van meer dan 100 procent op de meeste goederen en diensten veroorzaakt en er komt maar geen einde aan. De afgelopen week kregen we te maken met verhogingen van de melk- en broodprijs, omdat de producenten ook geconfronteerd zijn met verhoogde prijzen, zowel lokaal als internationaal. De producenten treft helemaal geen blaam. Veel ondernemers zijn van vreemde valuta afhankelijk en die moeten ze thans voor een koers van SRD 7.65, – of meer voor een dollar betrekken. En dat maakt dat alles vele malen duurder is geworden en de bedrijfskosten alsmaar oplopen. Ook de lokale kosten zijn voor de industrieel toegenomen en dan willen we voor het gemak maar even stil staan bij de gestegen brandstofkosten en de nutsvoorzieningen. In de bouwwereld kijkt men thans aan tegen enorm gestegen prijzen voor bouwmaterialen en bij de verhogingen voor grondstoffen heeft de overheid ook een zeer negatieve bijdrage geleverd. Op alle fronten worden er onvermijdelijke prijsverhogingen doorgevoerd, omdat ons geld in waarde is gekelderd door wanbeleid en verspilling van de regering Bouterse I en nu ook II. In de melksector zijn de klappen ook zwaar aangekomen voor de melkveehouders. De melkveehouders vinden het al geruime tijd niet meer rendabel om melk te leveren aan de melkcentrale, het enige instituut dat nog melk opkoopt en verwerkt tot volle en halfvolle melk en andere melkproducten zonder daarbij sect melkpoeder aan te wenden. Het is dan ook niet vreemd dat de lokale melkproductie binnen een jaar is gedaald van 20.000 liter per dag naar slechts 7000 liter per dag. Ook deze sector is de regering door het voeren van verkeerd beleid aan het stuk maken. Als de huidige aanpak zo doorgaat en de melkveehouders geen redelijke prijs wordt betaald voor een liter melk, zal de Melkcentrale straks ook aangewezen zijn op melkpoeder die uit het buitenland zal worden gehaald en waarvoor keiharde valuta zal moeten worden neergeteld, hetgeen in zal houden dat melkproducten van de melkcentrale verder in prijs zullen worden verhoogd. In de broodsector is men voor een overgroot deel afhankelijk van een importcomponent die op de wereldmarkt een stijgende lijn in prijs heeft vertoond en brood voor ons ook duurder heeft gemaakt. Met een koers van SRD 3.35,- voor de Amerikaanse dollar die gold tot december 2015, zou de broodprijs nog betaalbaar zijn geweest voor de meeste mensen in Suriname, maar op basis van een koers van SRD7.65,- voor een US-dollar, is dat zeker niet langer. De devaluatie is de oorzaak van alle ellende die we thans doormaken en het gevolg is de inflatie die ons allemaal armer maakt. En de verarming gaat gestadig voort zolang de koopkracht niet hersteld is. En om deze koopkracht weer solide en acceptabel te maken, moet Suriname uit de crisis geraken en dat zal alleen maar geschieden als we als land meer deviezen verdienen. En om die deviezen te verdienen, zal de productie op gang moeten komen en de export worden bevorderd. Maar zover zijn we nog lang niet, we krijgen eerder te maken met nog meer neergang, omdat deze regering maar niet in staat is goed beleid te maken. Met buitenlandse leningen kan je de financiële pijn tijdelijk verlichten, maar de oplossing is daarmede niet gevonden. De verdiencapaciteit moet omhoog en die moet de regering zien te verhogen. Tot op heden schijnt ze niet in de gaten te hebben hoe ze dat moet bewerkstelligen. Investeerders uit het buitenland zien we op korte termijn niet komen en kapitaalkrachtige westerse ondernemingen kijken voorlopig niet deze kant op vanwege de niet al te gunstige reputatie van deze regering. Tot op heden kan de regering Bouterse II ons niet vertellen wat er besproken is met de Alcoa uit de VS en wat deze maatschappij verder van plan is binnen de bauxietindustrie in dit land. En terwijl we allemaal in het ongewisse worden gehouden , stijgen de prijzen, maar dalen de omzetten van verreweg de meeste bedrijven en hebben de werkgeversverenigingen de regering recentelijk aangegeven dat veel aangesloten bedrijven thans in de gevarenzone zijn beland en dat sluiting en het verlies van arbeidsplaatsen niet langer uitgesloten zijn. Geen wonder dat er bij veel ondernemingen een sfeer van radeloosheid heerst. De devaluaties van de Surinaamse dollar hebben voor grote ellende en uitzichtloosheid gezorgd en niemand die kan zeggen wanneer deze neergang tot stilstand zal worden gebracht en wanneer er weer een opleving komt. Nog drie jaar doorgaan met dit wazige beleid van de regering Bouterse II heeft tot gevolg dat velen doende zijn een uitweg te zoeken of met plannen lopen om op te breken in dit land. Behalve de prijsstijgingen en het onleefbaar wordende klimaat in dit land, wordt Suriname thans ook nog geconfronteerd met brain drain en dat houdt in dat steeds meer capabele mensen ons willen verlaten om elders een beter leven op te bouwen. Deze mensen zien het niet meer zitten en zien hun koopkracht met de dag verslechteren en aangezien er geen zicht op is wanneer de kentering c.q. verbetering, in hun leefomstandigheden aanbreekt, denken veel er thans over te vertrekken. Een niet gering aantal leerkrachten uit het middelbaar en hoger onderwijs heeft al besloten te vertrekken. Zoals we al eerder in deze krant schreven, moeten wij bidden dat medische specialisten, die thans ook zware verliezen lijden, omdat ze gewoon niet op tijd of helemaal niet betaald worden door de overheid, ook beslissen te vertrekken. We krijgen dan een onhoudbare toestand binnen de gezondheidszorg. Suriname mag zeker niet afglijden naar het punt dat wij een beroep moeten doen op een organisatie als Artsen Zonder Grenzen of dat we de VN moeten gaan bedelen om medicamenten. Er dient daarom snel verandering te komen in de huidige toestand, anders stevenen we regelrecht af op Venezolaanse toestanden.