De werkende klasse heeft het moeilijk en verarmt wegens de devaluaties van de SRD en de daarop volgende inflatie in rap tempo. De verarming krijgt nog sneller gestalte wegens het feit dat veel werkgevers door een stagnerende productie en daardoor afnemende omzet en zwaar gedaalde koopkracht, niet bij machte zijn om salariscorrecties te honoreren. Het is zelfs zo dat bedrijven met een teruglopende productie er toe zijn overgegaan personeel af te vloeien en in het ergste geval zelfs het bedrijf sluiten. Zo hebben duizenden ondernemers in de afgelopen drie jaar het bijltje erbij neergelegd en hun bedrijf uit overmacht moeten sluiten. Het gaat ronduit slecht in ons land en de meeste werkgevers en werknemers vragen zich dan ook in gemoede en volkomen terecht of hoe lang deze neergang zal voortduren, vooral omdat ze weten dat ze met een regering van doen hebben die niet de veerkracht en het vermogen bezit om ons uit deze economische en financiële misère te halen. Te midden van deze precaire situatie, zoals velen de huidige toestand aanduiden, is het logisch dat werknemers aangesloten bij een vakvereniging, hun toevlucht zoeken tot de leiders van de werkende klasse met het verzoek alles te doen om ze uit deze huidige ellende van aanhoudende verpaupering te halen. En als je een verantwoordelijke leider van de werkende klasse bent, ga je toch wel kijken wat je voor de behoeftige leden kan bereiken. De voorzitters van de verschillende overkoepelende organisaties die niet voor hun eigen belang werken en het hart op de juiste plaats hebben, zullen dan ook onuitputtelijk aan de onderhandelingstafel gaan zitten om met de werkgever tot betere afspraken te kunnen geraken. In hoeverre er wat beters uit de bus komt, is natuurlijk een grote vraag en wat er uiteindelijk uit de bus komt, zal van bedrijf tot bedrijf verschillen. Een goede vakbondsleider beijvert zich voor zijn mensen en zal in alle oprechtheid het beste voor zijn mensen trachten te bereiken. Hoe minder middelen de werkgever heeft te besteden, hoe slechter de uitkomst voor de werknemer zal zijn en vaak genoeg moet de bemiddelingsraad naar een oplossing zien te zoeken. Maar er zijn natuurlijk ook lieden die zich manifesteren als voorvechters van de werkende klasse, maar een dubbele c.q. eigen agenda in de achterzak hebben. Een agenda die doorspekt is van het behartigen van de eigen enge belangen, dat zijn de mensen met een prijs en voor die prijs zijn ze bereid de belangen van hun leden geheel te verkwanselen en ze in de kou te laten staan. Lieden die er totaal geen moeite mee hebben hun leden te laten verarmen en blind te zijn voor de totale koopkrachtvernietiging van de werkende klasse.
Lieden die bereid zijn hun leden constant te misleiden en er alles aan doen ze te laten geloven dat hetgeen bereikt is met de wanbestuurder, het beste voor ze is. Vakbonds-voorzitters die allerhande voordeeltjes aangeboden krijgen van de werkgever met als voorwaarde de leden te verraden en ze met een kluitje in het riet te sturen. De regering Bouterse II heeft sedert haar aantreden, enkele valse profeten uit de vakbeweging aan zich weten te binden. Lieden die voor pure omkoperij en aalmoezen door de knieen zijn gegaan. Functies, geld , vergunningen, een verkiesbare plaats op een kiezerslijst, concessies, grote grondhuurpercelen en dure auto’s werden toebedeeld om verraad aan de werkende massa te plegen. En dat verraad wordt openlijk getoond en veroorzaakt grote walging en dan niet alleen bij de werkende klasse. Maar ook deze verraders moeten ervan doordrongen zijn dat het verraad wordt gewaardeerd door de despoot van dit volk, maar de verrader wordt na enige tijd als een bowling ball weggerold wanneer zijn aanhang hem tijdens een algemene leden vergadering heeft afgezet. En dat moment komt ook voor Ronald, Marcelino, Errol en anderen, die aan de lijband van een absoluut niet democratisch leider denken te moeten lopen.