Politiek alternatief noodzakelijk
In de De Nationale Assemblee werd met algemene stemmen een wet aangenomen waarin het stakingsrecht van ‘strategische’ beroepsgroepen aan banden wordt gelegd. De oppositie heeft meegewerkt met de coalitie. De vakbeweging heeft geen protest laten horen. Vakbondsleider Ronald Hooghart zwijgt in alle talen. Deze feiten maken duidelijk dat de werkende klasse niet echt vertegenwoordigd wordt in het parlement.

Geen anti-corruptiewet maar wel anti-stakingswet
Een vraag die opkomt is: Waarom nu ? Terwijl het volk zit te wachten op de anti-corruptiewet, komt het parlement op de proppen met een wet om het stakingsrecht in te perken. En waarom is de oppositie ineens zo meegaand ? Men zegt dat het gaat om ‘modernisering’ van de wetgeving in het ‘algemeen belang’. Anderen zeggen dat het voorbereidingen zijn op de verwachte clashes met het volk. Het enthousiasme van de oppositie om ineens weer eens ‘constructief’ bezig te zijn is daarom moeilijk te begrijpen.

Angst voor vernieuwing
Waarom hebben oppositie en coalitie elkaar juist op dit punt zo goed kunnen vinden? Het antwoord is simpel: zij zijn bang voor vernieuwing. Degenen die aan de touwtjes trekken in de politieke partijen hebben, hoe heftig zij elkaar ook bestrijden, een gemeenschappelijk belang: het systeem moet niet crashen, want zij hebben hun posities juist aan dat systeem te danken.
Wij Zijn Moe, Seti SRnan, vernieuwingsbewegingen in politieke partijen, vernieuwingsbewegingen in vakbonden, wegblokkades van bushouders, van scholieren te Klaaskreek, van burgers in Commewijne, demonstrerende studenten: overal steken bewegingen en uitingen van burgerlijke ongehoorzaamheid de kop op. De politieke partijen weten zich geen raad met de situatie. Zij willen deze bewegingen graag gebruiken, maar zijn bang voor de radicale inhoud van het nieuwe. Zij beseffen dat het nieuwe het einde kan zijn. Vernieuwing is niet alleen nieuwe verhalen en nieuwe verkiezingsbeloften, maar ook nieuwe mensen en nieuwe structuren. En dat willen ze niet.

Als je geen stakingen wilt, moet je mensen betalen
De recent door alle partijen in De Nationale Assemblee aangenomen anti-stakingswet is een beleidsinstrument waarmee de regering acties van ‘strategische’ groepen kan tegengaan. Het moment is niet toevallig. De anti-stakingswet past in een scenario om de machtsstaat stap voor stap voor te bereiden op de komende clashes met het volk. De rechterlijke macht wordt door de NDP onderworpen aan de politieke macht van de regering. Er is –in het gunstigste geval- Rule of Law (in tegenstelling tot Rule by Law).
Als de regering burgerrechten beknot in naam van het “algemeen belang”, moeten we ons afvragen hoe en door wie het ‘algemeen belang’ bepaald wordt. We moeten ons ook afvragen wie ‘strategisch groepen’ zijn en waarom. Toen de bankiers in Ierland zes weken staakten in 1970, raakte het land niet totaal ontregeld. De mensen ontwikkelden binnen no time alternatieve financiële transacties. Toen de vuilnismannen in New York staakten, was de stad binnen zes dagen onleefbaar. Wie is ‘strategischer’: de bankier of de vuilnisman? Gelukkig hadden ze in New York niet die wetten die oppositie en coalitie in Suriname nu gemaakt hebben. Vuilnisman is sedert de grote staking van 1968 een goed betaalde baan.i

Burgermacht
Het recht heeft macht nodig om tot stand te komen. Omdat het recht in Suriname niet kan rekenen op ondersteuning door de politieke macht, heeft zij een andere machtsbron nodig om stand te houden, de burgermacht.ii Suriname heeft de anti-stakingswetten niet nodig. Wat we nodig hebben, is sociale rechtvaardigheid. Burgers blokkeren geen wegen om de Staat omver te werpen. Het gaat om herstel van het recht. Martin Luther King zegt dat wij de morele plicht hebben ons te verzetten tegen “unjust laws”.

Zonder actie geen verbetering
In de afgelopen maanden is duidelijk geworden dat de machthebbers alleen luisteren naar groepen die acties voeren. De recente salarisverhogingen bij de EBS, de betaling van achterstallige rekeningen van de bushouders, de beloftes aan de Bond van Leraren, zijn voorbeelden van zaken die door acties werden afgedwongen. De werkende klasse is bezig opnieuw te leren dat zij niets krijgt zonder strijd.

Seti SRnan
Seti SRnan, de denktank voor nieuwe politiek, keurt de aangenomen wettelijke beperkingen op het stakingsrecht af. De opmerkelijke samenwerking tussen oppositie en coalitie maakt duidelijk dat vorming van een nieuwe progressieve coalitie, aangevoerd door een brede, sociaal-democratische volkspartij, niet slechts de behoefte is van enkelen, maar een politieke noodzaak is.
Paramaribo, 27 october 2016
Wim Bakker, voorzitter Seti SRnan

i Rutger Bregman en Jesse Frederik ‘Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers’, ISBN 978 90 477 0683 0 www.maandvandefilosofie.nl; © 2015
ii J.Th.J. van den Berg ‘Recht, rechter en sociaal-democratie’, in ‘Het elfde jaarboek voor het democratisch socialisme’, blz 15 -93; Uitgave van de Wiardi Beckman Stichting © 1990; ISBN 90 295 2310 7.