Het gaat niet goed in Suriname, dat weten we zo langzamerhand allemaal. We zijn ons er veel bewuster van geworden in de afgelopen acht maanden sinds de regering door eigen wanbeleid noodgedwongen moest overgaan tot het devalueren van de SRD, onze nationale munteenheid, ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Ons geld is sterk in waarde gedaald (100 procent) omdat men vanuit de Centrale Bank ertoe is overgegaan in de monetaire voorraad van dit land te gaan graaien. Men moet zaken zeggen zoals ze zijn en niet er omheen draaien. Men heeft de dekking van de SRD stukgeslagen door op enorme schaal de monetaire reserves aan te spreken. Een dekking die tot het moment dat André Telting als governor van de Centrale Bank de moederbank verliet, 100 procent bedroeg. Deze paarse regering heeft de zaak weer eventjes door doodgewoon slecht en niet doordacht financieel en monetair beleid , naar de bliksem geholpen. Toen men zag dat de aardolieprijs per barrel op de internationale markt met meer dan de helft kelderde en de goudprijs ook een enorme duik nam, had men gelijk op de rem moeten trappen en moeten gaan sparen. Een verstandige leiding, zowel in de Centrale Bank als op Financiën, had gelijk met bestedingsbeperkingen moeten komen en het fonds zo goed als mogelijk moeten spekken. Maar nee hoor, men koos ervoor door te gaan met verspillen en te gaan putten uit de zo aantrekkelijk gemaakte monetaire reserves. En daarom zitten we thans in de grootste problemen en wordt de zo goed herstelde macro-economie van dit land onder Telting geheel kapot gemaakt. En dat heeft helemaal niets met de externe factoren te maken, maar met een diehard wanbeleid van mensen die geen kaas hebben gegeten van goed financieel-economisch en monetair beleid en nimmer hebben willen luisteren naar externe adviezen van mensen die het wel weten en een geheel andere aanpak voorstonden en nog steeds voorstaan. Dat we thans met een zeer precaire situatie, zoals bepaalde politici het willen bestempelen, te maken hebben, is overduidelijk. De wisselkoersen blijven stijgen, omdat er geen solide monetaire reserve meer is om een koers te bepalen en te dicteren en daarenboven komt nog dat de overheid op geen enkele wijze toont bij machte te zijn in te grijpen. We komen met allerlei beloften en nauwelijks hoopgevende verklaringen dat de koers binnen de kortste keren stabiel zal worden gemaakt, maar we weten niet eens hoe dat zou moeten geschieden. Natuurlijk is het zo dat de Staat pas tot stabiliteit van de koers zal kunnen geraken als ze zelf over voldoende deviezen kan beschikken om op de valutamarkt te interveniëren, hetgeen niets anders betekent dan voldoende vreemd geld hebben om de valutabonzen, die nu de koers aangeven, de wind uit de zeilen te nemen. En in deze ellende verkeert nu het volk, dat getroffen wordt door de alsmaar en wel wekelijks stijgende prijzen in de winkels. Als het niet door een opgedreven koers vanuit de valutahandelaren is, dan komt het door de fiscale ingrepen van de overheid, met name de gefaseerde verhoging van de brandstofprijzen die enkele maanden geleden als een solidariteitsheffing aan het volk werden voorgekauwd of door een zogenaamde marktconforme correctie bij de douanekoers. Allemaal zaken om het volk verder uit te zuigen en het leven verder ondraaglijker te maken. En wie nog durft te beweren dat de situatie nog best meevalt, is kwaadaardig bezig tegenover het in grote problemen verkerende volk en heeft vermoedelijk nog genoeg financiële reserves om deze kul te verkondigen. Op welke politieke partij je de afgelopen verkiezingen ook gestemd hebt, de financiële klappen raken een ieder, ook de aanhang van de NDP. Deze aanhang voelt zich thans grotendeels bedrogen, omdat aan hen allerlei mooie toekomstmuziek was gepresenteerd en verteld was dat Suriname er goed voorstond en dat de financiële problemen, zoals die door de oppositie waren voorgeschoteld, absoluut onwaar waren. Nauwelijks waren de verkiezingen voorbij of men moest komen opbiechten dat het land eigenlijk financieel aan de grond zat en dat er dringend naar geld moest worden uitgekeken om voort te kunnen gaan. Hoe bedrogen moeten de NDP-stemmers zich thans niet gevoelen nu ze het zo zwaar in hun zak gevoelen. Maandelijks moeten ze thans meemaken dat de verdiensten absoluut onvoldoende zijn om het einde van de maand te halen. Bijbaantjes moeten thans gezocht worden en indien gevonden, is het maar al te vaak zo dat zelfs dat bijbaantje niet voldoende oplevert. Wat zijn ze toch bedrogen door een leiding die in OCER stond te schreeuwen, dat het allemaal rozegeur en maneschijn zou worden als ze nog 5 zou worden gegund. De NDP heeft een kleine eigen meerderheid behaald en regeert thans verder met de BEP. Echter is het zo dat in DNA haar volksvertegenwoordigers het steeds moeilijker krijgen een beleid te verdedigen dat van geen kant deugt en het volk steeds erger laat lijden. Hoe kan je nog met goed fatsoen je gezicht laten zien tegenover de achterban, die zoveel vertrouwen in je schonk op 25 mei 2015, maar die zich thans zwaar belazerd en in de steek gelaten voelt? Een lid van de NDP in DNA, heeft al de euvele moed kunnen opbrengen om in het college te stellen dat vooral de middenstanders het thans heel erg zwaar hebben en hij wenst te weten wat daaraan gedaan zal kunnen worden. Deze wetgever lijdt enorm gezichtsverlies, want hij zal vrijwel zeker bloot staan aan allerhande kritiek van mensen die toch op hem hadden gerekend, voor, tijdens en na de stembusgang op 25 mei 2015. Het is allemaal gebakken lucht gebleken en daar komen de meeste NDP’ers thans achter en velen durven er niet eens meer voor uit te komen dat ze op de paarse partij gestemd hebben. Het is geen geheim dat een groot deel van de NDP-aanhang tot de mofina wans behoort en dat juist deze mensen op een veel betere toekomst hadden gerekend. Velen worden gekweld door de aanhoudende woningnood en hadden op de 18.000 woningen van Bouta gerekend. Daar is toch maar heel weinig van terecht gekomen. En nu komt daarenboven ook nog door wanbeleid een inflatie met moordende prijzen in de winkels die deze mofina wans nog verder doet verarmen. Hoe moet je als NDP-wetgever deze mensen nog mooie beloften doen, terwijl ze thans allemaal weten dat al hetgeen je te beloven hebt, nauwelijks of helemaal niet realiseerbaar is, omdat je als regering zelf een bedelaar van het IMF bent geworden? Keerpunt weet dat de NDP-wetgevers zich nu geen raad weten en sommigen zelfs dokken voor de achterban, omdat ze niet meer weten hoe dit ondeugdelijk beleid te verdedigen. Soso syen e teki dem, en dat allemaal omdat jullie niet eerlijk zijn tegenover dit volk.