Al enige tijd gaat het gerucht dat de regering Bouterse zich buigt over het reshuffelen van het kabinet dat nu een jaar geleden is aangetreden. Bepaalde ministers zouden plaats moeten maken of overgeplaatst worden naar een ander departement waar ze misschien een betere prestatie zouden kunnen leveren. Er schijnen binnen de grootste politieke partij van de coalitie, de NDP, daaromtrent nog wat meningsverschillen over te bestaan. Uiteindelijk is het toch Bouterse die de eindbeslissing zal moeten nemen over welke bewindsman of vrouw moet verdwijnen of zich moet gaan bezighouden als leidinggevende op een ander ministerie. NDP-kabinetten hebben er altijd een handje in gehad ministers te wisselen als over zijn of haar prestaties onvrede bij de president of de rest van het partijbestuur bestaat. Ook tijdens de zogeheten revolutie (lees: militaire dictatuur)1980-1987 waar Bouterse ook de leiding over had, werden er kabinetten en ministers naar hartelust geruild of gewijzigd. Ministers werden ook met de regelmaat van de klok de wacht aangezegd. Thans is de situatie ietwat anders, maar het is nog steeds zo, dat als je bij Bouterse in ongenade bent geraakt, je ook gelijk kan opkrassen. Dat er in dit kabinet zwakke broeders en misschien ook wel zusters zitten, is duidelijk. Maar om nu weer wisselingen te plegen, daar is men blijkbaar momenteel nog niet aan toe. Een aspect dat men niet uit het oog moet verliezen, is dat een minister die een jaar gezeten heeft, recht heeft op een pensioen en ook nog van tal van emolumenten gebruik kan maken. Ook de dienstwagen kan voor een krats worden overgenomen. Voor de Staat betekent het wisselen van een minister dan ook opnieuw meerkosten. Een extra Toyota Prado, het felbegeerde voertuig voor bewindslieden erbij en dan ook nog een vorstelijk extra salaris komt er bovenop. Bovendien is het zo dat een nieuwe minister moet worden ingewerkt en het risico wordt gelopen dat die helemaal niet zo bedreven hoeft te zijn in de hem of haar toebedeelde taak, daar komt nog bij dat het inwerken behoorlijk stagnerend kan werken. Dus kiest men er thans niet gelijk voor te reshuffelen. Waar ook bij stilgestaan moet worden, is het feit dat elk departement wordt geplaagd door enorme financiële tekorten om het werk naar behoren te kunnen doen. Wie ook als vervanger wordt aangesteld, hij of zij zal niet over een toverstaf beschikken en gezien de precaire financiële toestand van het land, ook niet tot opvallende prestaties kunnen geraken. En dat is een feit waar ook Bouterse niet omheen kan. Een goed voorbeeld is het werk dat aan districtscommissarissen is toebedeeld in de districten en dat maar heel slecht van de grond kan komen, omdat er gewoon geen geld is. Deze leiders binnen de districten zijn vaak aan handen en voeten gebonden en kunnen niet tot grote prestaties komen. De verwaarlozing c.q. verpaupering, is daar dan ook zeer duidelijk zichtbaar. De regering moet onzes inziens met haar huidige raad van ministers komen tot betere prestaties, want wat tot nog toe is gedemonstreerd, verdient alles behalve een schoonheidsprijs. Als dit kabinet binnen de komende zes maanden niet tot betere en zichtbare prestaties komt voor dit land en volk, dan zal er wel iets moeten gebeuren. Een ander punt waar vooral de president zich zorgen over zou moeten maken, is dat capabele en integere mensen in dit land niet voor hem willen werken. We hebben gezien wat er bij de SLM is gebeurd . Er moest een bekwame oud-directeur verzocht worden om het bedrijf, dat eveneens in zwaar weer is beland, van de ondergang te redden. Ook bij de aanstelling van bepaalde ministers kunnen vraagtekens geplaatst worden . Er is nog capabel kader in dit land, maar juist dat kader wenst zijn naam niet te verbinden aan dit kabinet en dan voornamelijk, omdat het van mening is dat er zeer weinig eer te behalen valt en het imago door deelname aan een dergelijke samenstelling alleen maar schade kan oplopen.