President Desi Bouterse is begonnen met een ronde gesprekken met oppositionele partijen. Naar verluidt is er volgens de president sprake van een constitutionele crisis, nadat de Krijgsraad in de kwestie van het 8 december strafproces, de amnestiewet aan een kant heeft geschoven. We gaven het al aan in een vorig artikel, dat de man nu met dit besluit, helemaal in de war is. Het betekent concreet dat de Krijgsraad normaal doorgaat met het 8 december strafproces, terwijl de coalitie dacht dat de amnestiewet de verdachten in deze case straffeloos zou maken. Nu ziet het beeld er totaal anders uit. Het staatshoofd praat nu van een constitutionele crisis. Keerpunt is van mening, dat daar nu geen sprake van is. Bouterse en zijn coalitie zijn sedert de vorige regeerperiode gewaarschuwd dat de amnestiewet indruist tegen alle principes van goed bestuur. De enige crisis die hier geldt is een persoonlijke crisis. De paarse organisatie luistert over het algemeen nooit naar adviezen en waarschuwingen. Ook niet in de IMF kwestie. Het is niet dat ze niet wordt gewaarschuwd maar ze denkt niet verder dan haar neus lang is. Wanneer de zaak problemen oplevert, dan kruipt men net een hond met de staart tussen de poten terug naar de samenleving om hulp te zoeken. Maar wij snappen het allemaal hoor met betrekking tot de amnestiewet. Iemand moet buiten schot blijven en er wordt koste wat kost alles gedaan, om deze persoon buiten het gevang te houden. Het is een persoonlijk dilemma en niet één van staatsrechtelijke aard. Nu er een groot probleem voor hem is ontstaan, kent hij wel de consultatierondes. Alle andere wetten werden onze keel doorgedrukt.

Professor Schalkwijk is heel duidelijk een ingezonden stuk geweest. Er is naar zijn zeggen geen sprake van een constitutionele crisis. Onmogelijk, omdat de rechter en de Krijgsraad niet op eigen gezag maar op basis van de mogelijkheden van de wet, hebben gehandeld. De hooggeleerde zei het volgende: ‘ De Amnestiewet laat de daders van de moorden van 8 december 1982 op 15 opposanten van het toenmalige regime, vrijuit gaan. Ze verschoont ook de daders van de Tamanredjomoorden van maart 1987, waarbij 3 politiemannen ernstig mishandeld en daarna vermoord zijn. Hetzelfde geldt voor de moord op politie-inspecteur Herman Gooding op 5 augustus 1990, die bezig was met het onderzoek naar de Moiwana moorden op meer dan 40 mannen, vrouwen en kinderen. En men geeft amnestie voor de moord op Piko Sabajo en 3 andere jonge mannen, die in februari 1990 in voorarrest waren bij de Militaire Politie. Zo een wet hoort niet thuis in een Rechtsstaat. Machthebbers hebben helaas de neiging om het Staatsapparaat te misbruiken voor hun eigen belang en voor groepsbelangen.’ Het dient onzes inziens de samenleving niet, maar slechts een groepje dat buiten de klauwen van justitie wil blijven. Echter is dat nu helemaal anders nu. Wanneer je denkt dat je wet en recht kan omzeilen, zal het vandaag of morgen zich toch wreken. Een constitutionele crisis was er in 1980 toen de democratie werd weggeschoten, toen burgers om het leven zijn gebracht enzovoorts. Toen was er volgens de machthebbers geen crisis en nu ze justitie ruiken, is er wél een crisis. Ba suku,ba feni…