Een ieder die momenteel in Suriname woont en geen vreemde valuta in zijn portemonnee aan het einde van de maand krijgt, heeft thans te maken met een ernstig verlies aan koopkracht en ook geen enkel vooruitzicht op een salaris of inflatiecorrectie op het loon. Veel bedrijven kunnen door de devaluaties van de SRD en de daarop volgende inflatie en koopkrachtvermindering niet tot productieverhoging overgaan, want de producten zullen toch weinig of geen afzet hebben. Dus bevinden we ons in een vicieuze cirkel. De private sector is dan ook niet bij machte meer uit te geven en veel private bedrijven werken zelfs aan inkrimping van het personeelsbestand of zijn al enige tijd gesloten. Winkels en restaurants hebben deelsaan de deuren gesloten, omdat de afzet er gewoon niet meer in voldoende mate is om nog verder te gaan. Veel bedrijven kijken thans tegen een omzetdaling van maar liefst 50 procent aan en dat is zeer ongezond voor de continuïteit. De overheid, de grootste werkgever in dit land, heeft er ook voor gezorgd dat veel personen en bedrijven niet langer normaal kunnen functioneren of failliet zijn, omdat ze deze personen en of instaties veel te laat of gewoon niet betaald heeft. De regering Bouterse is er door wanbeleid de oorzaak van dat dit land in zeer zwaar financieel vaarwater is beland. De regering zit tot over haar oren in schulden zowel lokaal als extern. Ze kan dan ook haar personeel aan het eind van de maand nog maar nauwelijks betalen. Vrijwel elke maand komt het loon van de ambtenaar veel te laat op de rekening en in bepaalde gevallen blijft de overheid in gebreke. Ze kan al vele maanden niet aan haar verplichtingen voldoen en heeft schulden lopen bij banken en kapitaalkrachtige particulieren. Je zal jezelf toch op een dergelijke manier in de nesten werken. En juist omdat de overheid zo verkeerd is omgesprongen met staatsfinanciën in de afgelopen 6 jaar, is ze niet in staat haar werknemers beter te belonen. Door de devaluaties van de SRD en de daarop volgende inflatie, is er zoals voormeld, een koopkrachtvermindering ontstaan die thans verontrustende vormen heeft aangenomen, iets wat zeker de ambtenaren extra zwaar voelen. Ambtenaren die verenigd zijn in de overheidsbond CLO wensen ook een beter bestaan en zeker geen achteruitgang en dat is nou wat er gebeurt. De meeste ambtenaren ontvangen een modaal inkomen dat momenteel zwaar aangetast wordt door de inflatie. Ambtenaren verdienen echt niet veel meer dan werkers uit de particuliere sector en verdienen hun loon gewoon in SRD. Leraren die dagelijks voor de vorming van onze kinderen moeten zorgdragen, verdienen ook een salaris waar je heden ten dage nog maar zeer weinig mee kan doen. Al deze werkers verdienen het niet thans zo te pinaren. Het is overigens hun schuld niet dat hun loon zo in waarde is aangetast. De regering Bouterse heeft het zover laten komen dat iedereen de zware achteruitgang meemaakt. De paarse exponenten konden het in de jaren tachtig niet, ze konden het in de jaren negentig niet en kunnen nu nog steeds niet dit land besturen. In 2010 heeft de sluwe leider van de NDP kans gezien Ronald en Michael binnen te halen om zo verdeeldheid binnen de vakbeweging te zaaien. Beide heren waren niet moeilijk over te halen op het balkon aan de Julianastraat. De ene wilde zo graag minister worden en de andere moest het hebben van eigen voordeel. Wat er uiteindelijk voor de werkers zou worden voorgebakken en gepresenteerd, was niet zo belangrijk. Het duo moest zich goed geaccommodeerd voelen en dat werd dan ook gerealiseerd. Thans staan de beide heren nog steeds aan de leiding van de vakorganisatie van lantimangs en dienen thans meer dan voorheen voor de belangen van de achterban te zorgen. En juist daarin schieten de beide heren schromelijk tekort. Ze weten alletwee dat Lanti niet in staat is meer geld op te hoesten voor de lanti werknemer en vooral nu niet met een IMF-stok achter de deur. Maar hoe verkoop je nu aan een werker van Lanti dat hij nog enige tijd verder zal moeten pinaren. Er zijn al pogingen ondernomen om de lantimangs te vertellen dat ze een verhoging van het salaris op dit moment kunnen schudden. In het verleden geschiedde dat gewoon inflatoir en werd je uitbetaald met waardeloze briefjes aan Surinaamse guldens. Nu kan dat niet, omdat het IMF aandachtig toekijkt en monetaire financiering van overheidstekorten niet langer zal tolereren. En toch wenst men bij de ambtenarij een betere waardering en zal het echt niet lang meer duren alvorens men tegen Ronald en Michael in opstand komt. Marcelino heeft al ondervonden wat er gebeurt als leden van de orga boos worden en naar een andere leider op zoek gaan die niet aan paars gelieerd is. Ronald en Michael moeten uitkijken dat zij ook niet met een soortgelijke situatie geconfronteerd worden, want men is ook binnen het ambtelijke erg moe van huichelarij en opportunisme. Je kan namelijk onmogelijk van mensen verwachten dat ze het langduriger zullen pikken achteruitgang te zien, terwijl elk mens ernaar streeft en ervoor werkt vooruitgang te zien. Ronald en Michael kunnen daarom voor zeer onaangename verrassingen geplaatst worden door de leden.