De vorige week vrijdag was ons land getuige van een enorme protestdemonstratie. Het ontevreden volk kwam met duizenden de straat op om te bewijzen dat men geen enkele tariefverhoging zal pikken. De inzet is het permanent terugdraaien van de verhoogde stroomtarieven. Het volk wil niets anders dan dat horen. Ook moet de regering bekijken welk alternatief ze heeft in plaats van met een IMF op de proppen te komen. Dit zijn zware eisen gedaan door C-47 en boze burgers, die nogmaals met duizenden de straat zijn opgegaan. Het was een beeld dat ons terugbracht naar de jaren ‘90 toen de regering Wijdenbosch een ernstig wanbeleid voerde en het volk het ook niet pikte. Het signaal dat de vorige week gegeven werd, heeft ongetwijfeld het hele kabinet een grote schok bezorgd. De president probeerde daags daarvoor nog op de radio via zijn goede vriend de actie te breken door te vertellen dat de verhogingen aangehouden worden. Echter heeft dit niet het gewenste resultaat opgeleverd, maar juist meer mensen de straat opgestuurd. De president dacht, dat hij kon inspelen op de intelligentie van het volk, maar integendeel heeft de gemeenschap zijn aankondiging als een belediging ervaren. Het is ook niet de eerste keer dat de president de samenleving met zoete woordjes in de maling probeert te nemen. Laten wij niet vergeten dat de acties begonnen zijn met één man die voor gek werd verklaard. Deze zelfde man slaagde erin om op gegeven moment honderden mensen op de been te brengen. Intussen is de actie gegroeid en het volk laat zich niet meer pakken. Mensen die denken dat de president als ex-militair nog heel wat foefjes heeft, hebben zich vergist. Het moment dat een volk de straat opgaat, is het einde show. Dat is in elk land zo geweest en Suriname is daarop geen uitzondering. Het zal niet gemakkelijk gaan, maar de onvrede over het beleid zal steeds meer en meer toenemen. Mensen kunnen dit zich niet niet langer permitteren. Elke dag gaan er bedrijven over de kop en het wordt met de dag moeilijker om het hoofd nog boven water te houden. Er zal nog meer volgen, aangezien de regering uit alles laat blijken dat men geen plannen heeft om van een deal met het IMF af te stappen. Er wordt nu koortsachtig aan het crisisplan gewerkt dat aan het IMF gegeven zal worden. Men heeft geld nodig en het kabinet verwacht de grote hap van het fonds los te weken. Zoals wij al eerder gesteld hebben, de regering zit in een dilemma. Ze heeft dringend veel geld nodig en dus was aankloppen bij het IMF de kortste en makkelijkste weg. Wat ook onduidelijk is, is dat de regering wel geld kan lenen via andere instanties, zoals IsDB en veel meer ook, maar koste wat kost zaken wil doen met het IMF. In elk geval hebben ze een duidelijk signaal ontvangen van het volk en dat is meer dan een verplichting. Tegenwoordig moeten beleidmakers niet denken, dat ze hun wil kunnen opleggen aan het volk. Het laatste woord ligt nog steeds bij het volk en die samenleving heeft al een overduidelijk signaal gegeven. Je begrijpt het of je begrijpt het niet.