Wij hebben deze week de derde valutaveiling gehad. Vanaf de eerste editie bleek dat er niet gesproken kan worden over een succes. Er is een officiële koers, maar daags na de veiling was er al een straatkoers of zo u wilt een parallelkoers, van ver boven de SRD 5,50 voor een dollar. Dit geeft een duidelijk signaal aan, dat zaken niet naar wens verlopen. Het betekent kortweg, dat het geld dat de overheid veilt, bij lange na niet voldoende is. De behoefte op weekbasis is bijna tweemaal het bedrag dat men aan het veilen is. Hierdoor vallen veel ondernemers en kleine bedrijven buiten de boot waardoor men genoodzaakt is zijn heil elders te gaan zoeken. De overheid en in deze de Centrale Bank van Suriname, heeft een vaste wisselkoers op basis van de wekelijkse veiling vastgesteld wat inhoudt, dat er geen andere koers gehanteerd kan worden. Wat doet ze dan om dit tegen te gaan. Alles blijft onduidelijk en omdat alles vaag is, ontstaan er erupties zoals een straatkoers om degenen die buiten de boot zijn gevallen, tegemoet te komen. Het directe resultaat is dat de prijzen van goederen en diensten ook geneigd zijn verder omhoog te gaan. Er wordt niet opgetreden. De cambiohouders en de zwarte markt gaan rustig hun gang. De overheid kan ook niet optreden, omdat men nauwelijks geld in kas heeft. Als je gaat veilen of interveniëren, moet je goed bij kas zijn. Dat kan deze regering dus niet. Als men op weekbasis 7,5 tot 10 miljoen veilt, zal de onrust blijven, omdat het de wekelijkse behoefte helemaal niet dekt. Valutahandelaren hebben bij elkaar meer geld dan de moederbank, dus men doet wat men wil. Maar dit krijg je ook als je de economie gezond wil maken zonder een samenhangend pakket aan maatregelen. Alles staat lost/vast en maatregelen worden ad hoc toegepast. Een ieder vraagt zich af hoelang de veilingen door zullen gaan, want  met een kaspositie om van te huilen kan je niet veel doen. In een ander artikel hebben wij reeds gesteld dat we nog maar aan het begin van alles zijn. De echte film is nog niet begonnen. Wij krijgen nu slechts de voorbeschouwing voorgeschoteld. Er staat ons nog meer te wachten. Op alle fronten heeft dit kabinet grote problemen en die kan ze duidelijk niet aan. De zogenaamde volkspresident en man met daadkracht houdt geen voeling meer met zijn volk. De enige plek waar hij nog wat kwijt wil, is via een persconferentie of via zijn favoriete radioprogramma. Discussies via het parlement vermijdt hij.