–        07/08 December 1982. Als de dag van gisteren. In de avond van 07 December 1982, worden bezorgde ouders van de op Spanhoek mishandelde kinderen ontvangen en beleefd toegesproken door Boerenveen, die een petitie in ontvangst neemt. Net van basketballen bij ‘Pauli’ terug en op weg naar zijn ambtswoning, waarin de Staatsraad nu nog mag vergaderen. Alles blijft die avond van de 7e. December toch nog relatief rustig, door later ‘begrepen…’, het apaiserend ingrijpen van de majoor Ruimveld. De nacht valt. Telefoontje van R.H. in de vroege ochtend, dat hij brandweerauto’s hoorde aan de Limesgracht. Deze gingen in verschillende richtingen. Avondklok en hem dus om vier uur ophalen. Inspecteur Jong Loi op de hoek van de Latourweg en het Pad van Wanica: “Jullie kunnen niet door…, Cubanen hebben Radika opgeblazen”. “ABC, De Vrije Stem, Moederbond…, allen staan in brand”. “Er mag niet geblust worden”. In Kamperveen’s slaapkamer aan de Howard – Schneiders, is dwars door de stenen wand een groot gat geslagen.  Afgeschoten inslag met de complimenten van G.M. en E.L. door een Venezo-laanse RPG.  Zijn honden waarvan een al bekend was, als reizende ‘puppie’ in Neder-land…, ook kapotgeschoten. Ampie wordt op misdadige wijze door militairen aangepakt, als hij protesteert tegen hun onmenselijke gedragingen. Buurman Arron en zijn vrouw vrezen voor het allerergste. En dat zeker niet voor niets, met de kennis van nu. Na bevestiging van dat al, naar ‘De Ware Tijd’. Waar Leo Morpurgo in zijn gebruikelijke grote stoel zit. Sonderen wat gaat gebeuren? Geruchten over massale arrestaties? Gewoon ‘verschijnen…’, werd besloten. Op de hoek van de Wagenweg- en Klipstenenstraat bij Mok Sam…, Chitra en Borger in druk gesprek. Borger: “…ik dacht dat jij ook was gearresteerd…”. Voorkennis of ‘wishfull thinking’? Ach…, hij weet echt niet beter. Dan naar de redactie en de mensen geruststellen. Geruststellen in onwetendheid verkerend…, dat het moorden in Fort Zeelandia al was begonnen. Bellen naar bepaalde telefoonnummers. Van de tien, negen bezettoon en het tiende nummer, werd niet op-/aangenomen. Dan naar kantoor Lim A Po. Daar zitten twee vooraanstaande juristen, bedrukt tegenover elkaar. Rachid en Lilian die nu  al drie decennia ‘plus’, niet te ver van elkaar in de binnenstad van Amsterdam wonen. Jawel…, Kenneth is dan in de nacht rond 13.30 uur op 08 December 1982 dus wel opgehaald. Een MP-er die zijn ID – kaart door de marmerstenen brievenbus stak…, zei dat hij meemoest voor een onderzoek. Een ander geüniformeerde werd achtergelaten en bleek de huistelefoon, toen al niet meer te werken. Nog meer geruchten over arrestaties. Majoor Ruimveld zou als liaison van het leger, klaarheid kunnen brengen. Dus niet! Bouterse komt op de STVS en vertelt de eerste ontluisterende leugens.  Horb ondervraagt Slagveer. Nog meer leugens. Kamperveen zou zijn gehoord op de SRS. Allemaal leugens, onder marteldwang verkregen. Later zullen de lichamelijke en geestelijke verwondingen van Ampie…, tijdens de Krijgsraadzittingen –na 2000– op een monitor te Boxel te zien zijn. Botbreuken in het lichaam veroorzaakt, bij forensisch proces-verbaal door het RIF in Rijswijk Z.H. herbevestigd. Geen nadere informaties verder op die 08 December 1982 en de gebrekkige berichtgeving wordt ook nog prudent opgesteld. ‘Branden in de nacht en gemelde arrestaties van burgers in en rond Paramaribo’. Meer was er niet in het hoofdartikel terug te vinden, gegeven een ‘informatie black out’, vanuit de regering Neijhorst en andere staatsoverheden. De persen gaan aan en daar vliegt al meteen een groene MP-bus, met gele bumpers en van het merk Mazda, de straat in. Vlak na een virulent bezoekje op straat van Lea van Leuvenum, de SLM-stewardess en vrouw van Kamperveen. “Hij mocht geen medicijnen krijgen…!”. Ze was bij het Fort Zeelandia onder bedreiging weggestuurd. In gezelschap van de geparenteerde Lochem en SLM-superieur in zijn bordeauxrode Fiat. Uit de bus van de MP vlogen dus nu ook een aantal geüniformeerden. Vroegen naar de hoofdredacteur. Die was er dus niet meer…!? En men ging de drukkerij binnen en begon te rukken aan alles wat er maar even uitzag als een krant. De noodstop van de persen werd aangezet en een 30-tal exemplaren, werd vlot onder een afdekking geschopt. Later goed voor de ware geschiedenis te gebruiken. Rest van de gedrukte kranten van 08 December 1982, werd in de MP-bus geladen en de colporteurs, vrije ondernemers op straat en bij Ondro Bon door de ontregelde MP-ers gemolesteerd. De MP-ers drongen in hun zoektocht niet verder aan, in de ongewenste wetenschap verkerend, dat er vreselijke dingen gebeurden binnen de wallen van het oude Fort. Ieder ging vervolgens zijns weegs. Een rit naar Zorg & Hoop en uiteindelijk Tout lui Faut. Toch even met Eddy Vervuurt proberen te praten. Na enige tijd kwam hij toch nog de brug op en zei zeer opgewonden, dat het voor hem was afgelopen. “Het land is communistisch geworden en dus ieder voor zich…, en God voor ons allen”. Een weerzien pas in 1984 bij Udenhout op kantoor. “Apintie verandert niet van format, anders gaan we niet open…”.  Duidelijke taal van Vervuurt en later Badrising, gesecondeerd door Rachied Pierkhan. Dan maar op die dag, van Tout lui Faut / Dijkveld terug naar de stad. De avondklok gijzelt vervolgens Suriname opnieuw. Bouterse komt weer met een door te prikken verhaal. Hij heeft erger voorkomen? Die en die media zijn gesloten en die en die bestaan niet meer. Zo komen nog een aantal uitzendingen van de zogeheten militaire leiding. Totdat er wordt aangegeven, dat de gruwelgeruchten bewaarheid zouden worden. Mensen waren omgekomen. Net zoals Robby op Bureau Index had voorspeld. De nacht van 08 op 09 December 1982, gaf nog meer onrust. De beschietingen van een DAF-YP met een punt 50 mitrailleur om 01.20 begonnen en wel meteen na vertrek uit het Fort Zeelandia. Let wel 09 December 1982 is al aangebroken. Alle arrestanten waren toen al voor middernacht gedood. Op Eddy Daal en Fred Derby na. De vierling ‘anti aircraft’ volgde de beschietingen van de YP-DAF in de lucht. Er zou een vliegtuig zijn overgekomen? Nog een macabere leugen erbij. Wel gepland, maar niet in de lucht verschenen. De P-402 ‘high sea’ patrouilleboot maakte achten op de Surinamerivier en zorgde ervoor, dat de pontons van de SMS tegen elkaar sloegen. Een knallend geluid, zoals de Bofor-kanonnen aan boord van dat revo-schip. Kanongebulder, dat ook zonder hoge hekgolf zou kunnen veroorzaken. Remember 25th Februari 1980. Paramaribo en Meerzorg in Commewijne, werden daarmee ook nu weer groter angsten ingeboezemd. En wie zaten om 02.15 in de twee Mazda’s 929, die in de vroege ochtend van 09 December 1982 met gepaste snelheid het Fort verlieten…, toen het oorverdovende aan schutslawaai geleidelijk afstierf?  Dat weet de ingezetene…, best wel helemaal zelf.  Er waren volgens inmiddels bevestigde berichten en ook weer de kennis van nu, vele doden gevallen. Derby had dat initieel allemaal, via zijn mensen bij C’47 naar buiten gebracht. Maar wie precies waren niet meer onder de levende elementen van de Surinaamse samenleving? Dat zou in de vroege namiddag van 09 December 1982 glashard blijken, toen daar de twee Isuzu “Elf” – flatbeds van het leger, een groot aantal door kogels doorboorde lijken, op het terrein van het mortuarium aan de Kernkampweg kwamen dumpen en er hoogpolig gegil uit het zusterhuis van het Academisch Ziekenhuis opsteeg. Laurence Mungra was verder in dezelfde straat veilig…, kon zijn zusje bij de poort aanmelden. Maar bij aankomst aan de Corantijnstraat, waarneembaar vele voertuigen, zowel bij de Braziliaanse Ambassade als het huis van Kenneth Carlos Goncalves, bevestigde dat de ‘deken van de balie’ ook onder vermoorde Surinamers was komen te vallen. Zijn jongere zus Irene, deed het eerste verhaal. Van hoe de aangevoerde lijken in het Mortuarium er aan toe waren. Sommigen waren al duidelijk, in staat van ontbinding geraakt/overgegaan. De verwondingen en inslagen waren buitenproportioneel van aard. Lilian was nog even in het Mortuarium. Na enige tijd kwam ze binnen en zei: “Tante wat goed dat U ook bent gekomen…”.  En dan zich in een draai richtend: “…je moet het land wel verlaten…”. “Dit is ongehoord wat hier plaatsvindt, dit kan niet…, dit bestaat niet…”. Het verhaal van Irene was echter van zo gruwelijke aard, dat alle menswaardiger angsten het lichaam op dat moment spontaan verlieten en groot walgingspatroon, ten aanzien van onmiskenbare daders, de geest in geheel overnam. Na een opvolgend indringend gesprek, met de Franse ambassadeur die toen nog om de hoek woonde…, was er  maar een ding als Surinaams mens mogelijk. ‘Blijven in het land van geboorte’. Waarnemen wat nog plaatsheeft, mogelijk de kern rapporteren en onverwijld in verzet ingaan. De rest van het geheel, is ook bij de moordenaars nu wel ingebrand. Uiteindelijk zal die ene dag des oordeels, ook voor hen allemaal aanbreken. Heeft echt geen missen meer. De doorkruisende en verderfelijker handelingspogingen van Dew Baboeram cum suis meegenomen…, kan daaraanvolgend enkel maar de conclusie worden getrokken, dat die jongen ernstig geestelijke/professionele hulp nodig heeft. Temeer het nu, wat betreft zijn viraal geïmpregneerde verslaglegging, compleet uit de hand is gelopen. Zielig eigenlijk, zo een slechts pathetisch en weinig behouwen manneke. Hopelijk heeft de Jelinek bij noodzakelijker terugkeer in NL, nog plek voor: – de kleine, heftig gefrustreerde en danig niet langer sporende dikzak. Om dat andere k-woord niet te hoeven gebruiken. Hira ofwel Dew Baboeram…,  richt ‘Comité van Nabestaanden en slachtoffers’ op. Onlosmakelijk en toch nog onsterfelijk marxistisch geloof, in het eenpartijstelsel. Onder directieven van niet te stelpen masochisten. Zielig zo een vereenzaamde eenlingsituatie, inmiddels op de voorplecht vastgesjord van falsificerende moordenaarspodia.  “08 December 1982…”, als de dag van gisteren.

Justitia Pietas Fides MMCMXXXIV