Het is zondagochtend als ik, terwijl ik aan het genieten ben van een heerlijke kop koffie, mijn telefoon pak. Mijn oog valt op dat moment op de berichten, die ik via Whatsapp heb ontvangen. Het zijn berichten die ik van één van mijn goeie vrienden heb ontvangen. Een van de berichten luidde als volgt: “ik snap sommige mensen in dit land niet boi. Al een tijdje zijn ze bezig of proberen ze een heleboel dingen te veranderen. Het koloniaal wapen op het Paleis moest bijvoorbeeld plaatsmaken. Nu willen ze een zin in het volkslied veranderen”. Ik ben toen op zoek gegaan naar de bron hiervan en stuitte op een krantenbericht, waarin wordt aangegeven dat de Nationale Reparatie Commissie namen van rivieren, kreken, wegen, gebouwen en gebergten die Suriname doen denken aan de koloniale tijd, moeten worden veranderd. Het eerste dat in mij opkomt, is het onbegrip van het doel van zo een commissie. Van alle dingen die in dit land gerepareerd moeten worden, is er dus een commissie, die zichzelf de Nationale Reparatie Commissie noemt, en dit is dus het eerste punt op haar agenda. Althans, het tweede punt, aangezien het eerste punt het wijzigen van het koloniaal wapen is geweest en deze commissie daarin is geslaagd.

Nog een punt, welke mijn aandacht had getrokken in eerdergenoemd krantenbericht, is het feit dat deze naamswijzigingen een juridisch proces zal worden en dit moet worden goedgekeurd bij regerings- of presidentieel besluit. Alsof onze president niet genoeg te doen heeft. Zo moet hij in de komende periode onder andere proberen de Surinaamse economie opnieuw op de rails te krijgen, onderhandelen met Suralco in verband met haar vertrek, zijn pleegzoon bijstaan en moet hij van eerdergenoemde commissie ook nog kijken naar een voorstel tot naamswijziging van een bergtop. Ik ben niet één van de goedbetaalde presidentsadviseurs, maar als president of presidentsadviseur zou ik wel weten welke van deze zaken de minste prioriteit geniet.

Verder citeer ik de Nationale Reparatie Commissie: “Onze geschiedenisboeken moeten worden herschreven. Deze herkenningstekens moeten naar musea”. Dat onze schoolboeken vernieuwd moeten worden staat als een paal boven water. Niet al te lang geleden werd ik opgeschrikt door een bericht op Facebook van een moeder, wier kind na de eerste schooldag thuiskwam met de boeken, waarmee het kind het komende schooljaar zou moeten doen. Deze boeken mogen niet eens boeken meer genoemd worden, aangezien het meer een verzameling van verkleurde pagina’s was, dat werd samengehouden door stukjes plakband.

Zoals ik eerder zei, schoolboeken vernieuwen? Ja! Herschrijven? Dat weet ik niet. Is een geschiedenis überhaupt te herschrijven? Het is gebeurd of het is niet gebeurd. Waar wij het allen eens over zijn, is dat de geschiedenis zoals die nu in onze schoolboeken staat, is gebeurd. Waarom zou je deze boeken willen herschrijven om een paar naamsveranderingen. Bovendien herinneren al de namen van deze rivieren, straten, bergtoppen etc. ons juist aan de rijke geschiedenis van ons land. Geschiedenis die, hoe graag bepaalde mensen dat ook zouden willen, niet gewijzigd kan worden. Zo zijn wij (en daarmee bedoel ik alle bevolkingsgroepen, met uitzondering van onze inheemse broeders) immers in Suriname beland.

Daarnaast zou ik ook de vraag aan deze commissie willen stellen of zij hebben gekeken naar de haalbaarheid van de uitspraak dat onze geschiedenisboeken herschreven moeten worden. Het vervangen van (school)boeken kost geld. Geld dat ons land momenteel niet heeft. Of is de regering van plan om speciaal voor deze nieuwe geschiedenisboeken (opnieuw) geld te laten drukken? Het is namelijk meer regel dan uitzondering dat er zonder vooronderzoek dingen worden geroepen in ons land, die na verloop van tijd onhaalbaar blijken te zijn.

In veel van zulke gevallen gaat het mij nieteens om een vooronderzoek naar de haalbaarheid van een bepaald plan, maar voornamelijk om het rendement. Een rendement hoeft niet altijd financieel te zijn. Waarom neem je als mens immers de stap om te gaan sporten? Het ‘rendement’ dat je hieruit wil halen is een gezond en fit lichaam. Wat is dus het rendement dat deze organisatie wil behalen met haar plannen? En zo zijn er nog tal van voorbeelden van (overheids)instanties, die maar wat roepen zonder dat er is onderzocht naar wat het de bevolking oplevert. Want daar moet het uiteindelijk om gaan: de Surinaamse bevolking moet er beter van worden. Anders hoef je het niet te doen en kan het geld liever aan iets anders besteed worden, dat meer prioriteit geniet.

Helaas leven wij in een land waar de namen van ministers, die een positieve impact hebben gemaakt op het welzijn (inclusief de veiligheid) van het land, op één hand zijn te tellen. Dit, terwijl jij meer dan jouw tien vingers nodig hebt om de ministers, die op welke wijze dan ook, corruptieve handelingen hebben gepleegd (zowel veroordeelden, als niet veroordeelden), te tellen.

Helaas leven wij in een land waar het merendeel van de volksvertegenwoordigers van alles doet, behalve hetgeen waarvoor zij is gekozen, namelijk het volk vertegenwoordigen. Ongeveer twee maanden geleden circuleerde een film op social media rond van een creoolse man die in onze binnenstad werd geïnterviewd. Hem was gevraagd wat hij van de huidige situatie in het land vond. Elke zin van deze beste man was goed onderbouwd. Zo gaf hij onder andere aan dat de Surinaamse bevolking niets had aan het feit dat hoogwaardigheidsbekleders de bak indraaien voor de door hen gepleegde strafbare feiten (voornamelijk het ontvreemden van geld). Het opsluiten van deze mensen zorgt niet voor een verbetering van de economische situatie, of beter gezegd het hervullen van de staatskas. Zijn letterlijke woorden waren: “Waar is dat geld?”. Aan het eind van de dag is dat natuurlijk het belangrijkste. Laat deze mensen, die hebben gestolen, na hun veroordeling, elke cent terugbetalen. Dan kan het geld (hopelijk) ingezet worden om de doelen, die de Surinaamse bevolking ten goede moeten komen, te realiseren. Naar mijn mening is deze beste man in zijn filmpje van zeven minuten lang een betere volksvertegenwoordiger geweest dan degenen die er daadwerkelijk voor betaald worden. Hij heeft tenminste (goed onderbouwd) laten weten wat het volk denkt en nodig heeft.

Aangeboden

Een bezorgde landgenoot