Dit is de vraag die veel werknemers van Suralco L.L.C. en de aan dit bedrijf gekoppelde contractors zich dagelijks afvragen. Thans is het bekend dat per 30 november de productie in de raffinaderij te Paranam naar nul zal worden gebracht, hetgeen inhoudt dat op die dag het einde verhaal is voor de werknemers die aldaar te werk zijn gesteld. Bekend is ook inmiddels dat de men nu reeds bezig is de productie af te bouwen en dat de aluinaarde verschepingen vanuit Paranam nog maar enkele ladingen zullen zijn. Honderden vaste werknemers weten niet waar ze ander werk zullen vinden.

Medewerkers die dicht tegen hun pensioen aan zitten, tasten nog in het duister hoe het met hun vroegtijdig pensioen zit en of dat wordt uitgekeerd door de Alcoa, het moederbedrijf van de Suralco, of dat men opgezadeld zal worden met een maandelijkse uitkering vanwege de overheid. Op dat laatste zitten verreweg de meeste pensioengerechtigden bij Suralco absoluut niet te wachten. Werknemers die zullen worden afgevloeid, rekenen op de zogenaamde golden hand shake, maar daaromtrent is ook nog niets meegedeeld naar wij vernemen. De onvrede neemt hierdoor ook enorm toe. Alleen heeft men daarbij een machteloos gevoel.

Mensen die niet te Paranam werkzaam zijn, maar wel actief in de mijngebieden, zijn ook radeloos. Het erts in de thans in gebruik zijnde mijnen geraakt op en er zal dus ook voor hen op korte termijn geen werk meer zijn. Het is dan ook begrijpelijk dat men zich in Moengo en omgeving ook grote zorgen maakt. Arbeidskrachten die nu werk hebben , zijn aan het eind van het jaar werkloos. Wordt Moengo dan een spookstad en een bakermat voor kleine en zware criminelen? Zal het dan nog veilig zijn om door het gebied te reizen via de Oost-Westverbinding? De regering moet daar maar een antwoord op zien te formuleren. Er is nog bauxiet in ons land en wel te Nassau en Bakhuys en ook wel in de omgeving van Kayser, werd ons gemeld. Je moet echter veel geld hebben om het te kunnen ontginnen en transporteren naar een haven of raffinaderij. En op Paranam hoeft men niet meer te rekenen, want de raffinaderij behoeft enorme investeringen om weer goed en veilig aluinaarde te kunnen produceren. En zoals de wereldprijs voor aluminium thans ligt, is het niet rendabel om zulke uitgaven te doen.

Voor Suriname is het niet mogelijk dergelijke investeringen op te hoesten. We kunnen de bauxietinsdustrie de komende jaren dan ook wel vergeten, tenzij de aluminiumprijs behoorlijk stijgt en Suriname weer interessant wordt voor buitenlandse multinationale ondernemingen. Want het zijn die ondernemingen die het geld hebben om een dergelijke industrie uit de grond te stampen. Luisteren naar mislukte politici die met moeite hun bul economie hebben weten te behalen, heeft helemaal geen zin. Het zijn zwartgallige mensen die hun frustratie maar nauwelijks de baas kunnen en niet veel meer kunnen dan tegen investeerders aantrappen. Hebben nog nooit iets wezenlijks gepresteerd en zijn niet meer dan politieke sprinkhanen. Om terug te komen op het leger van Suralconiërs dat hun werk zal verliezen, het is van belang dat de overheid aan een oplossing werkt. Of ze dit probleem onder de gegeven omstandigheden zal kunnen oplossen, blijft een grote vraag. Deze werknemers zijn in een heel moeilijk parket beland en hebben wel het recht te eisen dat ze op een fatsoenlijke wijze worden behandeld door de Amerikaanse multinational en niet worden benadeeld, zoals bijvoorbeeld de Pan American destijds met haar werknemers in ons land deed. Die werden gewoon de laan uitgestuurd zonder ook maar een cent aan pensioen na decennialang voor de luchtvaartmaatschappij te Zanderij te hebben gewerkt.