Het gesprek van de week in deze inmiddels helemaal verpeste vakantie, is de op maandagnacht totaal onverwacht doorgevoerde drastische verhoging van de brandstofprijzen en de bekendmaking dat per 15 september aanstaande de elektriciteits- en watertarieven rigoureus zullen worden aangepast. Het gaat om zulke draconische maatregelen, dat autorijden, een wasje doen of kleren strijken, zullen verworden tot luxueuze activiteiten. Waren mensen vroeger bang voor het donker, nu ze hun stroomrekening onder ogen zullen krijgen, zullen ze voortaan als de dood zo bang zijn voor het licht. Wat zo kwalijk is aan de regeringsmaatregelen, is dat ze zonder enig afstemming en behoorlijke planning, als een dief in de nacht zijn doorgevoerd. In onze contemporaine geschiedenis is het niet voor het eerst dat er een stringent pakket aan maatregelen wordt geïmplementeerd, vers in het geheugen is bijvoorbeeld het Structureel Aanpassings Programma (SAP) onder president Ronald Venetiaan. Over dit saneringsprogramma is echter maandenlang doorgedacht geworden om de economie weer op rails te krijgen. Wat we nu zien, is dat in plaats van het Surinaamse volk een integraal plan voor te leggen, op abrupte wijze ingrijpende maatregelen zijn doorgedrukt, die voor het dagelijks leven van de burger een ware strop zullen betekenen. Dit is een zeer valse start van de regering, vooral ook omdat het volk moet opdraaien voor het wanbeleid van de regering. In plaats dat dit paars regiem het geld haalt waar het vermorsd wordt, wordt een soortement solidariteitsheffing op de brandstof van SRD 0,40 per liter geheven. Waarvoor? Om solidair te zijn met fors verdienende beleidsadviseurs of solidair te zijn met over de balk gesmeten miljoenen of met corruptieve praktijken bij departementen en publieke bedrijven? De solidariteitsheffing is je reinste oplichterij, in de gehele wereld zijn de prijzen aan de pomp juist drastisch gedaald sinds de keldering van de wereldmarktprijs voor ruwe olie zich heeft doorgezet van US$ 100 naar US$ 30 per vat. Alleen in Suriname schiet de pompprijs in omgekeerde richting. Wat ook kwalijk is, is dat deze zelfde president in 2005 de straat opging om te protesteren tegen de o zo hoge brandstofprijzen die ontstonden vanwege een toen doorgevoerde government take. Het eerste wat Paars echter deed bij het verwerven van regeermacht, was het opschroeven van de government take naar SRD 1,50 en vervolgens naar SRD 1,60 per liter. Notabene werd deze maatregel niet teruggedraaid in de daarop volgende jaren van gunstige economische conjunctuur, maar werd volop geïnd aan verbruiksbelasting op motorbrandstoffen. Tussen 2012 en 2014 kwam er elk jaar hiermee tussen de SRD 400 miljoen en SRD 500 miljoen in de staatskas. De pompprijs in Suriname is gewoonweg schandalig hoog: als de autobestuurder voor SRD 4 per liter ongelode gasoline tankt, gaat SRD 2 naar government take, SRD 0,20 naar de oliemaatschappijen en SRD 0,12 naar de pomphouders. De benzineprijs in Suriname was enkele weken geleden reeds de hoogste van alle Caricom-landen, de op één na hoogste in de Americas en op 29 landen na, de hoogste in de wereld. Hoe zit het trouwens met bepaalde bedrijven, waaronder multinationals, die op grond van bijzondere overeenkomsten en op basis van een wet die in 2005 is ingevoerd in aanmerking komen voor de brandstof, vrijgesteld van government take? Het is publiek geheim dat er onoirbaar en malafide gebruik is van brandstof die vrijgesteld is van deze zogeheten government take. Er is een sterk vermoeden in de samenleving, dat de belastingvrije brandstof in een aantal gevallen voor andere doeleinden dan waarvoor deze bestemd is, wordt gebruikt en in allerhande circuits terechtkomt, waaronder de goudsector. En dan van de brave burger verwachten, dat in totaal SRD 2 per liter brandstof aan solidariteitsheffing wordt betaald? Waarvoor?