Niet een te weinig aan water, maar een teveel. Het probleem is veel groter dan men denkt. Om klein te beginnen, niet alleen Paramaribo, met de grootste concentratie aan mensen, maar ook de districten hebben al decennia een probleem van wateroverlast, een probleem dat niet kleiner wordt, maar groter.
Er is klimaatverandering. Wij weten niet hoeveel water er vrij plotseling uit de hemel kan vallen. Maar het is niet zozeer hemelwater dat ons bedreigt, maar veeleer zeewater. Herhaaldelijk is gewaarschuwd voor zeeniveaustijging. Door deskundigen in ons land wordt deze tendens erkend, maar veel meer gebeurt er niet.
Nickerie en Coronie worden door de zee bedreigt, nu lijkt de dreiging zelfs meer oostwaarts te trekken.
Kunnen deskundigen ons zeggen wat het onberekenbare zeewater precies met ons kustgebied gaat doen? Die informatie is er niet. Niemand in ons land lijkt in staat te zijn om deze gevolgen te kunnen kwantificeren in termen van menselijke ellende, kosten, schade aan onze economie, op de korte en vooral, op de langere termijn.
Na de watersnoodramp in 1953 in Nederland, hebben de Hollanders zichzelf één belofte gedaan: zoiets nimmer meer. En de Hollanders hebben dit probleem zeer ernstig opgevat: alle kennis en ervaring werd er tegenaan gegooid en natuurlijk heel veel geld. Nu, na 62 jaren is Nederland nog steeds heel veilig voor het zeewater. De risicogebieden worden voortdurend bewaakt.
Wij zijn een onafhankelijk land, maar Suriname kan voordeel trekken uit de grote expertise die de Hollanders hebben opgebouwd. Als Suriname een verzoek doet richting Den Haag, zal Nederland zeker bereid zijn te helpen.
Suriname beschermen tegen het zeewater moet één groot project vormen. Oplossingen voldoen niet als ze steeds gegoten worden in noodoplossingen. En telkens als er grote schade is ontstaan, worden er verklaringen gegeven die morgen weer zijn vergeten.
De Surinaamse regering zal hieraan maximale aandacht moeten wijden voor dat het allemaal te laat is, dit betekent: voordat het probleem volkomen onbeheersbaar is geworden.
Onnodig te zeggen dat zaken die ons grondgebied betreffen, alsook de veiligheid van de Surinaamse burgers, grote prioriteit moeten krijgen.
Er is zolang en zo vaak geklaagd over het geknoei door aannemers. Die ruimte mag er niet zijn als het gaat om onze veiligheid nu en op langere termijn.
Het betekent allemaal dat wij ook op de lange termijn moeten denken. Wij hebben een slepend grensprobleem met Guyana, maar dit probleem wordt al jaren alleen maar vooruit geschoven, niet opgelost. Op elke kaart die je ziet, behalve de Surinaamse, wordt de driehoek in het zuidwesten als Guyanees grondgebied aangeduid; voor de Guyanezen een bevestiging dat ze gelijk hebben, voor de Surinamers, een onaanvaardbare ergernis. Vriendschap met een buurland is valse vriendschap als de partijen elkaar niet recht in de ogen durven te kijken. Het is hoge mate van naïef om te veronderstellen dat dit probleem zichzelf zal oplossen.
Het besturen van een land betekent vooral de moeilijke problemen op lossen die structureel van aard zijn. Hoeveel daarvan zijn reeds echt opgelost? En als ze niet zijn opgelost, komen ze weer terug, in steeds groter wordende aantallen. Zo worden onze vicieuze problemen groter. Eindeloze politieke verklaringen veranderen niks hieraan, nu niet, later ook niet.
Eindconclusie, wij hebben een zeer ernstig probleem met de waterhuishouding en met de oprukkende zee, vooral tengevolge van klimaatverandering. Wij moeten daadwerkelijke assistentie vragen aan de Hollanders. Als het machtigste land van de wereld, het grote Amerika, zich daarvoor niet schaamt en de grote expertise van de Hollanders op het gebied van waterbeheersing erkent en het kleine Nederland vraagt om assistentie, dan moet ons land daar geen moeite mee hebben, zeker in het licht van onze historische banden.

CH