Blijkens een eerder deze maand verschenen artikel in ‘France Guyane’, verlopen de onderhandelingen over de bepaling van de maritieme grens tussen Suriname en Frans-Guyana goed. Anno de 21e eeuw, is een aantal maritieme grenzen tussen Frankrijk en zijn buren nog steeds niet definitief beslecht, dit is het geval tussen Frans-Guyana en Suriname en daar wil men zo spoedig mogelijk verandering in brengen. Begin deze maand is door préfet Éric Spitz en capitaine de vaisseau Christophe Boin, commandant van de maritieme zone van ons oosterbuurland, uitvoerig over deze veelbesproken afbakening gedelibereerd. Het is het Franse medium niet gelukt om informatie te verkrijgen over de voortgang van de diplomatieke ontmoeting met de Surinaamse delegatie. De gesprekken vonden plaats onder leiding van Pierre Boussaroque, adjunct-directeur juridische zaken bij het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken en John Harold Kolader, ambassadeur van Suriname. Alle “diplomatieke besprekingen van de vergadering” zijn gearchiveerd, maar de prefectuur van Frans-Guyana wil weinig kwijt over de kwestie. “Veel progressie is geboekt sinds de laatste diplomatieke bijeenkomst in juni 2013, toen werd besloten dat de onderhandelingen over een maritieme afbakeningsovereenkomst moeten worden vergezeld van een politiek statement. “Tijdens deze vergadering van april 2015 is rekening gehouden met de belangen van alle betrokkenen, ook die bij de grenzen aan de monding van de Marowijnerivier”, staat wel in een bondige verklaring. De afronding van het proces zal worden bereikt via de diplomatieke kanalen. In dit kader zal, als het definitieve ontwerp van de politieke verklaring en maritieme afbakeningsovereenkomst is ondertekend, een officiële verklaring door de twee landen worden gegeven, zodat de details van deze afbakening beter kan worden begrepen. Overigens moet ook voor de landsgrens een oplossing worden gevonden. De grenzen van Suriname zijn sinds lange tijd het onderwerp van grensgeschillen tussen Suriname en zijn buurlanden Frans-Guyana en Guyana. Slechts de grens met Brazilië is sinds 1906 onbetwist. Om aan een eerder grensgeschil een einde te maken, sloten Nederland en Frankrijk in 1888 een overeenkomst, waarbij bepaald werd dat het geschil aan de uitspraak van een scheidsrechter zou worden onderworpen. Deze scheidsrechter, tsaar Alexander III van Rusland, besliste dat de Lawa als de grensrivier moest worden beschouwd, dus in het voordeel van Suriname. Nu was vastgesteld dat de Lawa de hoofdrivier is, begon de discussie over de vraag of de Itani dan wel de Marowijnekreek de voortzetting van de Lawa is. Dit grensgeschil is tot op heden nog niet opgelost.