Angelique del Castilho, voormalig ambassadeur van Suriname in Indonesië en voorzitster van DA’91, doet het exportpotentieel van Indonesië uit de doeken. Het land staat bekend om de export van verschillende goederen zoals koffie Luwak, cacao, suiker, thee, tabak, kruidnagels, palmolie, aardgas en aardolie. Del Castilho benadrukt dat er geld kan worden verdiend met producten die in Indonesië zijn gemaakt, en met internationale waardering voor hun Batikproduct. “De Indonesische consumentenbestedingen bereikten $699,62 miljard in één jaar, met een stijging van 6% ten opzichte van het voorgaande jaar. Als je dit vergelijkt met Singapore en Maleisië, wordt het duidelijk dat de Indonesische consumentenmacht aanzienlijk is”, aldus Del Castilho.

Eerder ter gelegenheid van de Onafhankelijkheidsdag van Indonesië sprak president Santokhi zijn steun uit voor de economische groei en samenwerking tussen Suriname en Indonesië.

Hij benadrukte in bijzonder het belang van de aanpak van klimaatverandering en eco-logische duurzaamheid, en verwelkomde mogelijkheden voor samenwerking op deze gebieden. Het Indonesische ministerie van Milieu en Bosbouw, heeft de oprichting van een Wereld Mangrove Centrum voorgesteld, wat president Santokhi ziet als een waardevol initiatief om de uitdagingen van klimaatverandering aan te pakken, door het delen van kennis en expertise.

Santokhi benadrukte ook de noodzaak van wereldwijde actie tegen klimaatverande-ring en riep op tot gezamenlijke inspanningen van Suriname en Indonesië tijdens de komende COP29 in Baku, Azerbaijan. Ove het algemeen onderstreepten de opmerkingen van President Santokhi de toewijding aan samenwerking en het gezamenlijke doel van het aanpakken van klimaatverandering tussen Suriname en Indonesië.

Del Castilho benadrukte ook het potentieel van de toerisme-industrie, met name gericht op ontspannende bestemmingen, massages en gezonde voeding. Ze noemde de interesse van Indonesië om samen te werken met Suriname om het Caribische gebied te bedienen en een franchisewereld op te zetten voor Indonesische bedrijven. Daarnaast is er interesse in het aanbieden van een multi-landen pakket voor Indonesische toeristen, inclusief die uit Maleisië, Singapore en Australië, met Suriname als centrale bestemming.

De terughoudendheid van Suriname om te investeren in het promoten van zichzelf als een exotische reislocatie, vormt echter een uitdaging. Del Castilho legt uit dat om toeristen aan te trekken, Suriname moet investeren in het ontvangen van reisschrijvers, die het land kunnen presenteren in dure tijdschriften die op vliegvelden worden verspreid. Dit houdt in, dat kosten zoals vliegtickets en accommodaties betaald moeten worden. Helaas is de houding van Suriname ten opzichte van investeringen in dergelijke ondernemingen, of het nu gaat om de overheid of het bedrijfsleven, vaak terughoudend, vanwege de perceptie dat het niet direct financieel rendement zal opleveren.

Del Castilho vindt dit een kortzichtig perspectief en gelooft, dat er een constante drang naar verbetering en uitbreiding moet zijn. Ze deelt haar eigen ervaring, waarbij ze op weerstand stuitte, toen ze de Indonesische markt probeerde te betreden, omdat sommigen van mening waren, dat ze tevreden waren met hun huidige omzet en geen nieuwe markten, hoefden te zoeken. Deze beperking van ambitie is in strijd met de principes van groei en vooruitgang.

Concluderend benadrukte Angelique del Castilho het exportpotentieel van Indonesische producten en de noodzaak om te investeren in de promotie van Suriname als toeristische bestemming. Zij stelde dat Suriname moet streven naar groei en expansie in plaats van een beperkt perspectief op zakelijke mogelijkheden te handhaven.