Het is volkomen begrijpelijk dat elke werknemer in dit land hunkert naar een beter loon en sterk verbeterde koopkracht en daarvoor wenst aan te kloppen bij de werkgever, zowel in de publieke als particuliere sector. De Surinaamse werker maakt al vele jaren mee, dat zijn loon is aangevreten door inflatie van honderden procenten, die veroorzaakt is door funest monetair beleid van vorige regeringen. Allemaal niet veroorzaakt door de werkers, maar wél door de mensen die aan het financieel en monetair roer hebben gestaan. Suriname is daardoor zwaar verarmd geraakt. Onze economie werd tussen 2010 en 2020 zwaar schade berokkend en daar lijden we allemaal al  zeker vanaf 2013 onder.  Wat zonder enige twijfel een must is, is dat de staatshuishouding wederom op het juiste spoor moet worden gebracht.

En dat kan alleen door het voeren van prudent economisch, financieel en monetair beleid, dat zeker niet gestoeld is op monetaire financiering van de overheidstekorten, zoals zo vaak in het verleden wel is gebeurd. Bezuinigingen en het opvoeren van de inkomsten van de overheid, zijn daarbij van eminent belang. We gaan ook na vier jaar regering Santokhi, nog steeds door de mangel van economische hervormingen en impopulaire maatregelen, om uiteindelijk weer die macro-economische stabiliteit van voor mei 2010 te bereiken, met een stabiele wisselkoers en redelijk goede koopkracht voor de bevolking. Vooral binnen de vakbeweging roert men zich, omdat de werkers  aangesloten bij de respectieve vakbonden, meer loon willen, omdat men de financiële misère meer dan moe is en streeft naar een financiële opluchting. Waar men wél op dient te letten, is dat  men geen looneisen op tafel legt, die niet of heel slecht realiseren te zijn zonder dat – vooral in de publieke sector – men weer overgaat tot monetaire financiering, omdat zulks de hyperinflatie weer kan aanwakkeren en de wisselkoersen van de SRD ten opzichte  van de dollar en euro, wederom omhoog zullen schieten en men met het verhoogde loon, toch géén koopkrachtversterking heeft bewerkstelligd.  En juist daarvoor waarschuwen economisten en ook de vertegenwoordigers van het IMF, die de economische ontwikkelingen in dit land strak op de voet volgen. De wisselkoersen die nu een stabiel karakter vertonen, kunnen bij verkeerde beslissingen, weer binnen een zeer korte periode op hol slaan en dat is vooral wat we momenteel helemaal niet nodig hebben. We gaan al jaren door een crisis, die we dienen te bezweren, door geduldig de juiste maatregelen door te voeren. Hele hoge looncorrecties bij bepaalde parastatalen doorvoeren, zal een sneeuwbaleffect tot gevolg kunnen hebben en die financiële lasten zal zeker deze regering, niet kunnen dragen. Daar is namelijk zeker niet voldoende geld voor. De een wel geven en de ander weer niet, kan vervelende sociale gevolgen hebben.  We bevinden ons nou eenmaal niet in een positie waarbij de financiële middelen ruim voorhanden zijn om de “gudu pa”, uit te hangen.   Tal van werkneerleggingen en meer onrust veroorzaken zal Suriname onder de huidige omstandigheden, zeker geen goed doen. Een hyperinflatie in de hand werken, brengt ons zeker verder van huis. We hebben in de afgelopen decennia meer dan voldoende meegemaakt wat een hernieuwde ontwaarding van onze munt tot gevolg kan hebben. En we moeten er zeker voor waken, dat zulks niet wederom gebeurt.