Wanneer je  onder druk van het Internationaal Monetair Fonds, IMF, bepaalde  verstekkende maatregelen moet nemen, om voor financiële injecties in aanmerking te komen, met als uiteindelijke doel de macro-economie wederom op het juiste spoor te krijgen, dan gaan die ingrepen pijn doen en zeer zeker veel pijn aan de algehele samenleving. De maatregelen waarbij bijvoorbeeld subsidies worden afgebouwd en prijzen voor met name nutsvoorzieningen en brandstof op een marktconforme wijze worden berekend, werken zeer negatief door in de portemonnee van een ieder. Deze maatregelen hebben tot gevolg, dat het volk meer te lijden krijgt en zich steeds minder kan permitteren en een ieder ertoe over wenst te gaan, betalingen en vergoedingen te plaatsen tegenover een harde valuta berekening. Maar gezien de kracht van de Surinaamse economie, die zwaar verzwakt is, is dat natuurlijk geen realistische benadering. Velen wensen de Surinaamse vergoedingen en salariëringen te berekenen op basis van wat thans de reële waarde eigenlijk is. Maar als men zo graag op een dergelijke wijze wenst te rekenen, dan moet men niet in Suriname blijven arbeiden, maar het buitenland opzoeken. Maar aan de andere kant, is het ook zo, dat men niet marktconform bezig kan zijn en dan op hypocritische wijze toch nog voor bepaalde zaken populistisch handelt door andere zaken laag te willen houden, om zogenaamd de “kleine man” tegemoet te komen. Neem nou de tarieven binnen het transport, waar steen en been over geklaagd wordt. Een totale oneerlijkheid vindt hier plaats. Je kan geen BTW verhoging van 100 procent op brandstof doordrukken, en dan tegelijkertijd verwachten, dat de kosten binnen het transport laag blijven. Dus ook niet binnen het boot- en busvervoer. Wanneer brandstof wordt verhoogd in prijs, heeft dat gelijk een inflatoire werking over de gehele linie en houdt de verdere verarming van de samenleving aan. De gehele samenleving komt dan verder in de verdrukking, de verarming neemt verder toe en de ontevredenheid neemt eerder toe dan af. De regering kan ons dan telkenmale voorhouden, dat we op de goede weg zijn om uit de financieel-economische misère te geraken, maar het volk merkt er tot op heden niets van. Het leven wordt steeds zwaarder en steeds meer mensen zien het niet meer zitten en zoeken naar mogelijkheden het land te verlaten. Dat de economie verziekt is en hersteld moet worden staat buiten kijf, maar het duurt voor velen te lang en de onvrede neemt toe. Dat er sprake is van een toenemende armoede, behoeft geen uitgebreide uitleg, de tekenen zijn voldoende aanwezig.  Maar toch zijn er velen die klagen, maar niet de stappen ondernemen, om zelf voor de vooruitgang een steentje bij te dragen. Ook is het opmerkelijk dat het consumptiegedrag van velen en daarbij de verkwistende uitgaven gewoon doorgaan, zonder de spaarzin in acht te nemen. Deze mensen zien niet in, dat zulks niet de juiste benadering is, willen we vooruitgang meemaken.  We moeten in dit land gaan inzien dat alleen door harder te werken en meer te produceren, er daadwerkelijke vooruitgang te merken zal zijn. We moeten ons niet blindstaren op de komende olieboom, want ook die is net als de bauxiet niet onuitputtelijk.  Diversificatie van de economie zal naast de aardolie- en gassector, onze toekomst op een juiste wijze moeten bepalen, dat dient men goed te gaan inzien.