Vandaag is het precies drie jaar geleden dat het Surinaamse electoraat in de gelegenheid werd gesteld, een andere regering aan te wijzen. En dat deed het ook met grote doortastendheid in de hoop, dat het allemaal beter zou gaan. Maar gezien de financiële ravage die was aangericht door het vorige kabinet, wisten velen die redelijk goed ingewijd waren, dat zulks een utopische gedachtegang inhield en dat de teleurstellingen niet zouden uitblijven. Bovendien was er een tactiek van verschroeide aarde toegepast, en alle financiële tegoeden waren  weggeslagen om het komende kabinet het werk vrijwel onmogelijk te maken. Dat deze verschroeide aarde tactiek zich tot op heden doet gevoelen, is meer dan duidelijk. De macro-economie van dit land is tussen 2010 en 2020 grondig geruïneerd en het land is met een miljardenschuld in dollars en SRD achtergelaten. Met een dergelijk financieel beroerd plaatje, werd het huidige kabinet in 2020 geconfronteerd. Daar moet hard aan gewerkt worden om de economie weer op spoor te krijgen en vooral de schulden extern en intern, weg te werken.

Dat moet men goed begrijpen. Met dezelfde ellende werden de kabinetten Venetiaan I, II en III geconfronteerd en slaagden er wel in, zaken weer redelijk op orde te krijgen met een André Telting op de Centrale Bank. Maar Suriname zal voor de zoveelste keer moeten lijden om uiteindelijk economisch herstel te realiseren. In de periode van de kabinetten Venetiaan, konden we het Internationaal Monetair Fonds, IMF buiten de deur houden, maar dat kan helaas niet meer. Ons schuldenvraagstuk is te ingewikkeld en omvangrijk, om ook dit keer, het IMF niet nodig te hebben. Ook is onze kredietwaardigheid naar junkstatus gegaan, waardoor niemand ons meer voor redelijke rentetarieven, nog geld wenst te lenen. Dus moeten we wederom door een herstelprogramma heen, onder Venetiaan heette een dergelijk herstelprogramma Structureel Aanpassingsprogramma, SAP. De stringente maatregelen die toen moesten worden doorgevoerd,  lijken als tweelingbroertjes op die het IMF ons thans voorhoudt en dicteert om financiële steun te kunnen verlenen. Ook nu moet een aantal overheidssubsidies worden afgebouwd, waaronder die van de nutsvoorzieningen. Die op de brandstof snijdt al vreselijk in de portemonnee van de doorsnee burger, die het al enige tijd vreselijk moeilijk heeft en met zijn of haar verdiensten, niet uitkomt. Als nu ook water en licht  veel duurder moeten worden en wel per eind juni, zal de inflatoire werking ongekend zijn op alle goederen en diensten. Niet alleen de stroom en waterrekening van het gewone gezin zullen hoger worden, maar ook die van andere goederen. Een softdrink en ook een biertje bijvoorbeeld, zullen nog duurder worden. Elke fabriek die een veel hogere water- en stroomrekening krijgt, zal zulks doorberekenen aan de consument. Dus de inflatoire werking door verhoging van de nutsvoorziening,  zal zonder meer heel zwaar gaan drukken en dat allemaal boven de reeds zo zwaar opgevoerde lasten van elke burger. Hoever wenst men nog door te gaan, met het tergen van een samenleving? Het IMF werkt met zijn cijfers en kent geen enkel medelijden met de slachtoffers van zijn opgelegde maatregelen. Hoe het ook zij, Suriname gaat door een vreselijke periode en zijn bevolking heeft zwaar te lijden onder de crisis die door derden is veroorzaakt en ze moet eerlijkheidshalve de gevolgen onderkennen en niet steeds met de beschuldigende vinger de verkeerde kant op wijzen. Het is te hopen dat de huidige machthebbers de juiste maatregelen nemen en handelingen plegen om de gehele samenleving een verder lijden zoveel mogelijk te besparen, want het is al erg genoeg.