Het is niet onterecht dat men in het binnenland van mening is, dat er sprake is van een stiefmoederlijke behandeling vanwege de regering in Paramaribo, wanneer het om de behartiging van de belangen van deze Surinamers gaat. Al jaren achtereen wordt er geklaagd over het uitvallen of de totale afwezigheid van elektriciteit en of stromend water voor Marrons en inheemsen, en toch is Paramaribo niet in staat deze voorzieningen in voldoende mate aan te brengen en onderhouden. In veel dorpen staan er wel generatoren, maar die kunnen niet operationeel gemaakt worden door gebrek aan brandstof of onderdelen. Het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen, dat via de Dienst Districts Elektrificatie belast is met de stroomvoorzieningen in de dorpen van het achterland, is al jaren niet in staat het licht in de meeste dorpen aan te houden. De onvrede bij de bewoners van Marron en Inheemse dorpen, is de laatste jaren dan ook aanmerkelijk toegenomen. Natuurlijke Hulpbronnen beroept zich er steeds op, niet veel te kunnen doen, omdat Financiën in gebreke blijft voldoende geld vrij te maken waardoor er weer voldoende elektrische energie in het achterland kan zijn. Maar het blijft niet slechts bij het gebrek aan elektriciteit. In de gebieden waar men op grote schaal aan goudwinning doet, zijn kreken, kanalen en rivieren vervuild door kwik en is het niet langer mogelijk water uit deze stromen te drinken. Van de overheid wordt dan ook gelijk verwacht, dat er veilig drinkwater ter beschikking van de dorpelingen komt. Ook daar is veel geld voor nodig en komt de zaak maar zeer moeizaam op gang. Hierdoor neemt de onvrede ook toe, terwijl men in veel gevallen zelf debet is aan de vervuiling van rivieren, kreken en kanalen. Voor wat betreft de medische zorg in het binnenland, is de zaak in de afgelopen jaren ook aanzienlijk minder geworden door het vaak genoeg uitblijven van de overheidssubsidie aan de Medische Zending. Ook de geneesmiddelenvoorziening in het achterland is aanmerkelijk verslechterd, al probeert de Medische Zending zaken toch nog in goede banen te leiden. Op het gebied van het onderwijs is er geen sprake van vooruitgang, maar eerder van stilstand en in het ergste geval schrikbarende achteruitgang. Assembleeleden van zowel oppositie als coalitie, hebben bij herhaling aangegeven, dat de verzorging van onderwijs in het binnenland veel te wensen overlaat en in veel gevallen ronduit slecht kan worden genoemd. Veel scholen beschikken niet over het aantal vereiste leerkrachten en zo die er wel zijn, moeten ze onder erbarmelijke omstandigheden in het achterland werken. Vaak zonder licht- en watervoorziening. Ook zouden er veel te grote klassen zijn voor te weinig leraren. Ook de klaslokalen zien er in veel dorpen vreselijk uit en dienen naarstig te worden gerestaureerd. Maar ook daar is er geen geld voor vanuit Financiën en zit men op het ministerie van Onderwijs met de handen in het haar. Ook de kosten van levensonderhoud in het binnenland zijn, gezien de enorm gestegen transportkosten, de lucht in geschoten. De werkloosheid in het binnenland is ook hoog en vooral jongeren zien het niet meer zitten en besluiten naar Paramaribo te trekken. De onvrede bij de binnenlandbewoners is dan ook de laatste 9 jaar enorm toegenomen door het ontbreken van enig perspectief. Met de in aantocht zijnde verkiezingen zullen politici en dan wel in het bijzonder uit de coalitie, trachten wederom veel stemmen in het achterland te behalen. Maar ook in het binnenland is men goed wakker geworden en heeft men kunnen zien wat in 2015 is beloofd en tot nog toe is gerealiseerd. De verkiezingen in 2020 zullen uitwijzen of men in het achterland kiest voor een nieuwe fase van verlichting of voor nog 5 jaar van duisternis en bewuste achterstelling.