Inwoners van Venezuela trekken massaal weg uit hun land. Dit blijkt uit een rapportage van BBC News in Caracas. Bij de busstations in de hoofdstad staan elke dag mensen met hun bagage die op zoek gaan naar een betere toekomst in een ander land. Claudia Blanco kan haar tranen niet bedwingen terwijl ze haar ouders voor de laatste keer een stevige knuffel geeft. Voor haar is groeten nooit gemakkelijk geweest, maar dit keer weet zij niet wanneer de eerstvolgende groet zal zijn. De 29-jarige Claudia is een verpleegkundige die haar geboorteland Venezuela twee jaar geleden samen met haar echtgenoot Victor heeft verlaten, zij vestigden zich in Panama. Dit keer kwam zij terug om haar zusje Coraima die pas is afgestudeerd als industrieel architect, mee te nemen naar Panama. Het drietal vertrekt naar de grens van Columbia, van daaruit zullen zij naar Chili vertrekken. Zij denken dat zij in een land met een sterke economie meer kansen zullen hebben om werk te vinden.
Victor, de man van Claudia, is woedend over de laatst gehouden verkiezingen in Venezuela. Hij erkent de overwinning van Maduro niet. Victor vertelt dat de Venezolaanse economische crisis en het tekort aan eerste levensbehoeften, een directe impact heeft gehad op hem en zijn vrouw. Hij geeft aan dat zij hun toekomstplannen hebben moeten verschuiven, waaronder ook het ouderschap, omdat zij niet in staat zijn om babymelk en pampers te kopen.
Aan de overkant van de straat staan Chreison Berros en zijn neefje Arturomet met hun bagage. Zij willen naar de grens gaan, maar de tickets voor de bus zijn al uitverkocht. Chreison gevraagd naar zijn mening over de overwinning van Maduro, zegt: “Meneer Maduro heeft gewonnen en nu vertrekken wij, hoe denk je dat ik me voel.” Hij heeft zijn moeder, vrouw en drie kinderen achtergelaten op zoek naar werk in Cucuta, een stad aan de andere kant van de Venezolaanse grens. Hij zegt dat het hard is om zijn drie kinderen niet te kunnen omhelzen. Het kijken naar hun foto’s voelt volgens hem niet hetzelfde aan.
Maria Becerra werkt al jaren bij het busstation. Ze heeft een kleine stand met vier mobiele telefoons die zij tegen betaling verhuurt aan mensen die een telefoontje moeten plegen. “Dit is geen Narnia, dit is Venezuela”, zegt ze. Ze vertelt dat mensen drie, vier en vijf dagen wachten om aan een ticket te komen. Ze slapen op straat. “Ik hoop dat er een land komt dat de overheid in één keer afzet: als je de hond doodt, gaan de vlooien ook dood.”
Dagelijks vertrekken er ongeveer 5000 Venezolanen uit Venezuela. Het land was eens rijk, maar nu is er sprake van schrijnende armoede. De Guiarerivier stroomt door Caracas en was eens een gewone rivier, maar nu werken er mensen in de rivier. Ze halen alles wat ook maar enige waarde kan hebben, uit het water. Douglas Guevara werkt al veertien jaar in deze rivier. Toen ik begon met werken in de rivier, waren er ongeveer zes mensen, nu met de crisis zijn er wel honderd. Er zitten veel munten tussen het materiaal dat hij uit het water gehaald heeft. Met een inflatie van 13,000 procent zijn ze nauwelijks iets waard. Douglas is op zoek naar goud en zilver. Als hij een goede dag heeft, verdient hij 1 miljoen bolivar. Dat klinkt als een fortuin, maar is slechts US-dollar 1,30 waard op de zwarte markt.
Met de overwinning van Maduro, is de verwachting dat ede economische en sociale malaise in het land in een versneld tempo zullen toenemen, waarbij de armen het meest zullen lijden. “Ik kwam een groep jongens tegen buiten een apotheek in de buurt van Las Mercedes”, aldus een BBC- verslaggever. De jongste is zeven jaar oud. Bij zonsondergang start hun werk, namelijk bedelen voor voedsel. “Heel veel mensen komen hier in hun voertuigen om voedsel te geven”, zegt de acht jaar oude Jose Angel. Hij draagt een baseball hoed, korte broek en een T- shirt en is al dagen niet in bad geweest. Hij zegt dat met de crisis, minder mensen het zich kunnen permitteren om iets te geven. De tienjarige Rafael vertelt dat elke maand zich meer jongens aansluiten bij hun groep. Hij geeft aan dat ze allemaal vrienden van elkaar zijn, maar dat je wel op moet passen naar welke buurt je gaat. Enkele weken geleden is iemand van hun groep vermoord toen hij terechtkwam in de Chacao buurt. De jongen was slechts elf jaar oud.
Voor een jongen van zijn leeftijd weet Rafael heel veel over de politiek. “Mensen lijden honger en Maduro helpt ze niet”, aldus Rafael. Mensen stemmen volgens hem alleen op Maduro vanwege de sociale programma’s van de regering. Echter vraagt hij zich af voor hoe lang deze voordelen zullen blijven met de toenemende internationale druk en sancties. Wat vast staat, is dat deze jongens nooit echt een toekomst hebben gehad en dat er niet veel hoop is op een spoedige verandering. (bron: BBC News)