“Het is tof. Het is hard”, aldus Sunil Oemrawsingh, voorzitter van de Stichting 8 december 1982, vandaag bij de bloemenhulde bij het nationaal monument Bastion Veere in het Fort Zeelandia. “Deze bloemenhulde en de ervaringen die erbij gepaard gaan, geven ons lessen mee en sterken ons in de voortzetting van de strijd van deze vijftien helden voor een beter Suriname, dat gestoeld is op gerechtigheid, geweldloosheid, respect, waardigheid en saamhorigheid voor ons allemaal.” Zowel de nabestaanden als het volk van Suriname, wachten al vele jaren op de onafhankelijke rechterlijke uitspraak die de schuld of onschuld van de verdachten zal moeten bevestigen. Deze jarenlange strijd vergt ook veel van de auditeur-militair, de rechters van de Krijgsraad, de gehele rechterlijke macht. Als samenleving vinden we soms dat de zaak traag verloopt. Echter is nooit getwijfeld aan de integriteit van de auditeur-militair, noch van de rechters en heeft men altijd vertrouwen gehad in onze rechterlijke macht als geheel. Het was volgens Oemrawsingh niet gemakkelijk. Hij sprak over zijn ervaring waarbij hij zelf getuige is geweest van de vele aanvallen op dit instituut. Zo noemt hij ook de wijziging van de Amnestiewet, openlijke dreigen met het ontslag van de procureur-generaal en andere subtiele intimidaties. Toch is er op geen enkele wijze getracht op te geven. “Wij zijn getuigen van het langzaam maar zeker uitbannen van ongerechtigheid en straffeloosheid uit onze samenleving.”
Oemrawsingh ziet wederom aanslagen die op onze rechtsstaat gepleegd zullen worden als gekeken wordt naar het wetsproduct dat voorbereid wordt voor de erkenning van slachtoffers politiek geweld om de verantwoordelijkheid van de wandaden te ontlopen en de waarheid te verdoezelen.
Vijfendertig jaar geleden was de plek waar het monument nu staat, het centrum waar een bruut beraamde moordpartij plaatsvond. De vijftien mannen die vermoord werden, streden voor democratie, recht en waarheid. De mediahuizen Radika, Radio ABC, dagblad De Vrije Stem en het vakbondsgebouw van de Moederbond, werden opgeblazen en in brand gestoken. “In de nacht van 7 op 8 december werden deze zonen, vaders, broers, partners door militairen van hun bed gelicht. Hun dierbaren moesten ze achterlaten om nooit meer levend terug te komen. Grove leugens werden voor het vermoorden van deze helden verspreid, namelijk dat zij een complot beraamden om een staatsgreep te plegen met medewerking van de USA-inlichtingdienst CIA en op de nacht van 7 op 8 december werden ze op de vlucht doodgeschoten.” Deze leugen heeft volgens de voorzitter een cruciale waarheid onthuld tijdens een 8 december moordproces dat gaande is, namelijk dat de vijftien mannen: Kenneth Gonçalves, Cyrill Daal, Surendre Rambocus, John Baboeram, Harold Riedewald, Robby Sohansingh, Lesley Rahman, André Kamperveen, Jiwansingh Sheombar, Gerard leckie, Jozef Slagveer, Frank Wijngaarde, Sugrim Oemrawsingh, Bram Behr en Eddy Hoost, lafhartig werden vermoord op deze dag.
door Kimberley Fräser
