Bij de staatkundige onafhankelijkheid van ons land in november 1975, overhandigde de Nederlandse minister president, drs Joop den Uyl, ter elfder ure ons een document waarin de grenzen van de aankomende republiek Suriname waren aangegeven. De grensaanduidingen die volgens de Nederlandse regering toentertijd golden, waren overduidelijk. Over de demarkatielijnen van Suriname op land en in zee, willen we het thans niet hebben, want daar hapert nog steeds behoorlijk wat aan en daar moet duidelijkheid over komen in zowel het westen als het oosten van de republiek. Waar we het wel over willen hebben, is de bescherming van ons grondgebied, die in hoge mate te wensen over laat. In het westen hebben we de nationale rivier de Corantijn waar we zeer onvoldoende beheersdaden op uitvoeren. Een regering die geen gelden kan vrijmaken om deze nationale rivier te bewaken en onze nationale veiligheid te garanderen, moet eigenlijk opstappen. Maar aangezien de regering Bouterse II andere prioriteiten denkt te moeten stellen is de Corantijn al enkele jaren een free for all en doen vooral Guyanezen of de rivier hun toebehoort. Aan de Oostzijde van ons grondgebied is, het helemaal een onoverzichtelijke toestand geworden na de afloop van de strijd in het binnenland, gevoerd tussen het Nationaal Leger en het Jungle Commando. Na de beëindiging van deze strijd, brak de goudkoorts aldaar in alle hevigheid los. Van heinde en verre stroomden allerlei louche elementen onder meer het oosten van ons land binnen, om er goud te gaan mijnen. Vooral uit Brazilië stroomden allerlei figuren naar ons land om binnen de goudsector hun geluk te beproeven. Onder hen bevonden en bevinden zich de zwaarste criminelen waar we geen of nauwelijks informatie over hebben. Onze justitie heeft veelal geen flauw benul, met wie ze te doen heeft in het achterland. En terwijl we eigenlijk onze ogen wensten te sluiten voor het sluipende en toenemende gevaar van deze ongewenste vreemdelingen, steeg hun aantal meer dan aanzienlijk. En het is thans zelfs zo dat er in het oosten van ons land een dusdanige concentratie is van vreemdelingen, die in veel gevallen illegaal aldaar vertoeven, dat wij ons in gemoede afvragen of wij nog wel de juiste controle over het gebied hebben, dat aan ons land toebehoort. In het Lawagebied wordt er op veel plekken meer Portugees gesproken dan het Sranangtongo , het Aucaans of het Wayana. Het meest stuitende is, dat er in het gebied geen politievertegenwoordiging is en dat het Nationaal Leger alleen op Stoelmanseiland en aan de Oelemari vertegenwoordigd is. Recentelijk konden wij ook nog vernemen dat militairen van de post Stoelmanseiland overrompeld zijn door gewapende Braziliaanse criminelen, die het gebied onveilig maken.
De militairen werden van hun wapens ontdaan en vervolgens gekneveld. Omwonenden moesten ze later komen bevrijden. Het is een ongecontroleerde janboel in de goudvelden in Oost-Suriname en niemand is er eigenlijk veilig tegen gewapende criminelen. En terwijl we dat al jaren weten, doet ook deze overheid niets om haar gezag daar weer merkbaar te tonen.
Er is geen geld voor detachementen, dat moesten we onlangs nog vernemen. Er is wel geld voor andere zaken en voor feestvieren, maar niet voor het bewaken van onze nationale soevereiniteit en territoriale integriteit. Er wordt maar gerommeld en de grootste geweldenaar is koning in het gebied en kan ook doen en laten wat hij wil. Ondertussen gaat het gouddelven gewoon door in verhevigde vorm en worden de waterwegen Lawa, de Marowijne en hun zijtakken, zwaar vervuild door het dumpen van kwik en ander zwaar giftig chemisch afval. Er zijn reeds vele rapporten verschenen over deze grootschalige vernietiging van flora en fauna in dit gebied en toch doet men niets, want de verdiensten zijn belangrijker dan het milieu en de gezondheid van de mensen die al eeuwen in het gebied wonen. Rapporten geschreven door de Fransen over geboorteafwijkingen bij Wayana kinderen werden en worden genegeerd. De Wayana’s eten namelijk gecontamineerde vis uit de Lawarivier. Het is dan ook niet vreemd dat de Fransen thans duidelijk laten merken dat het gedoogbeleid van de Surinaamse regering ten aanzien van de goudwinactiviteiten in het gebied, dat ook aan Frans grondgebied grenst hun de keel uithangt, vandaar dat ze alvast begonnen zijn binnen hun eigen grenzen keihard op te treden tegen de illegale goudwinning en de illegalen, waaronder zich Surinamers, Brazilianen en Guyanezen bevinden. De Fransen die de Marowijne ook deels tot hun grondgebied rekenen, hebben schoon genoeg van de lakse houding van de Surinaamse autoriteiten en wensen een andere attitude. Het vernietigen van het milieu zit de Fransen heel hoog en het zal niet lang meer duren, alvorens ze van ons gaan eisen, dat wij ook gaan optreden tegen deze totale vernietiging in een regio, die ze ook deels als Frans zien. We hebben er al jaren een potje van gemaakt en alles maar op zijn beloop gelaten en dat mag zeker niet van een regering verwacht worden die de verantwoording heeft over het gehele territoir. Er worden aldaar ernstige halsdelicten gepleegd. Concessionarissen voelen zich al tijden niet meer veilig in het gebied, omdat de rovers voortdurend op de loer liggen om de opbrengst van noest werkenden, weg te roven. Niet zelden zijn er mensen in het oosten van Suriname in de goudvelden van het leven beroofd en daar dient nu toch wel een eind aan gebracht te worden. Laten we de zaak ongemoeid en over aan de misdaad dan moeten we niet vreemd opkijken wanneer de buren het gebied op een gegeven moment binnendringen om er schoon schip te maken. De Fransen hebben aan het begin van deze maand al getoond, korte metten te willen maken met alle illegale goudzoekactiviteiten op hun grondgebied. Ook zijn de Fransen ervan doordrongen, dat de invasie van goudzoekers binnen de grenzen van Frans-Guyana vanuit Surinaams grondgebied plaatsvindt en daar moet volgens de Franse autoriteiten een eind aan gebracht worden. Frankrijk kiest het komende jaar een nieuwe president en regering. Suriname moet de verkiezingen en de uitslag goed op de voet volgen. Want wie ook in Parijs aan de macht komt, er zal uit een ander vaatje getapt worden met betrekking tot de situatie aan de westgrens van Frans-Guyana en men zal ook anders gaan optreden tegen de illegaliteit en de misdaad in het gebied. Wij zijn en blijven daarom gewaarschuwd.