De Progressieve Arbeiders en Landbouwers Unie (PALU) is van mening dat het volk momenteel weinig heeft aan de teleurstelling van de president in het IMF. In een persbericht laat PALU weten dat de regering de afspraken met het IMF heeft gemaakt. Bovendien heeft de president in hoogst eigen persoon aangegeven, dat het monetair-fiscaal programma om de financiële crisis het hoofd te bieden, opgesteld zou zijn door de regering en dus geen IMF-programma zou zijn. Nu vier maanden later, zegt de president dat het IMF geen rekening zou houden met de politieke realiteit van Suriname. Hoe zou de regering een eigen Surinaams programma kunnen opstellen en uitvoeren en daarbij geen rekening houden met de eigen politieke realiteit van Suriname? Het is nu van groot belang dat het regeerbeleid oplossingen biedt voor de problemen die zich voordoen, en geen problemen creëert zoals het nu lijkt.

Het was al lang duidelijk dat de regering een IMF-programma aan het uitvoeren was en geen eigen programma. De PALU heeft op verschillende momenten aangegeven, dat door slecht onderhandelen met het IMF er een voor Suriname nadelige overeenkomst uit zou kunnen komen, wat nu dus kennelijk ook gebeurd is. Ook heeft de PALU eerder ervoor gewaarschuwd om vooral niet de eigen onafhankelijkheid prijs te geven door het ondertekenen van de overeenkomst met het IMF. De vraag is nu of de suggestie om te willen weglopen bij het IMF serieus genomen moet worden of dat daar weer andere motieven achter zitten. In de huidige situatie zou dit immers betekenen dat de overige multilaterale banken, waaronder de IDB, CDB en IsDB, een afwachtende houding zullen aannemen. Ook zou de toegezegde US$1.8 miljard door de IsDB drastisch minder kunnen worden.

Het IMF-programma ziet de financiële crisis teveel als een budgettair-monetair probleem. De crisis is van structurele aard waarbij de regering en de economie te weinig zijn afgestemd op onze eigen behoeften als volk. Deze structurele crisis komt tot uiting op bijna alle gebieden, zoals een slecht onderwijssysteem, de gezondheidssector, een niet optimaal functionerende rechterlijke macht. Maar ook het systeem waarbij in onze democratie de regerende politieke meerderheid haar wil onverkort en absoluut kan opleggen aan alles en iedereen, moet in deze discussie worden betrokken. De problemen waar Suriname tegen aankijkt, zijn natuurlijk immens groot en historisch gegroeid. Maar door prioriteiten te stellen en een samenhangend pakket aan maatregelen op te stellen en uit te voeren, zou Suriname nu dichter zijn bij een verlichting van de crisis en onder andere tot een stabilisatie van de koers kunnen komen. Het crisisplan en als onderdeel daarvan het IMF-programma, en niet omgekeerd, zou daarom een combinatie moeten zijn van korte termijn en lange termijn maatregelen.

De regering lijkt alleen maar gefocust op overbrugging van de periode tussen nu en het moment waarop de extra inkomsten uit de Newmont goudmijn en de Staatsolie raffinaderij verlichting zullen brengen. Dat is een logische verklaring voor de ongeordende en weinig structurele benadering van al de plannen en projecten. Nu wil men vooral rust hebben.

Deze zienswijze om maar voldoende financiële middelen in de samenleving te pompen, maakt niet uit waarvoor, zal Suriname misschien op korte termijn verlichting brengen op fiscaal-monetair vlak, maar op lange termijn zullen we nog verder zijn van huis. De leningen zullen terugbetaald moeten worden, maar wij missen op deze manier de gelegenheid om onze economie te saneren en te hervormen. De PALU roept de regering op het beleid drastisch om te gooien. Dit moment van evaluatie zal door de regering aangegrepen moeten worden om het IMF-programma te wijzigen waarbij het accent ook wordt gelegd op het stimuleren van de productie en werkgelegenheid voor de bevolking. Ook zal er meer aandacht moeten komen voor de steeds groter wordende problemen in andere delen van de samenleving zoals het onderwijs, de gezondheidssector en de rechterlijke macht.