De presumptieve presidentskandidaat Jennifer Simons, sprak via de zender ATV in een uitzending van vrijdag 6 juni, politieke woorden die zo correct en zo vroom klonken, dat wij er de meetlat van ervaring bij moeten halen.

Simons beloofde de Anti-corruptiewet in volle omvang te implementeren. Echter heeft haar partij als fractie meermaals de (goud) belangen van haar aanstaande politieke partner, Ronnie Brunswijk, ter sprake gebracht. Daarnaast heeft geen enkele partijgenoot, inclusief zijzelf, in de acht jaren sedert aanname van de Anti-corruptiewet, een verklaring van vermogen in inkomen afgelegd, zoals verplicht onder die wet, aangenomen onder haar voorzittershamer in De Nationale Assemblee. Simons zelf heeft nog niet zo heel lang de paarse scepter in haar handen. Waar zij altijd controle over gehad heeft, is haar eigen gedrag.

Zij heeft dus meer dan drie jaar de gelegenheid gehad, die bepaling waarvan zij in overtreding was, recht te trekken, maar heeft daar geen werk van gemaakt. Zij heeft als voorzitster de vervolging van politieke ambtsdragers van haar partij gefrustreerd, vertraagd en uitgesteld. Zij heeft als voorzitster van de NDP, haar fractie in De Nationale Assemblee niet opgedragen om de vervolging in te zetten van de verantwoordelijke politieke ambtsdragers van haar politieke tegenstanders, die de fractie ieder vergaderjaar beschuldigd hebben van corrupt handelen via de DNA-microfoons. Het grijze verleden, het verse verleden en de paar weken sedert haar succes bij de stembus, geven geen enkele indicatie van geloofwaardigheid als het gaat om anti-corruptie.

Geen wonderen

Simons is nog vol in campagnemodus en doet mooie uitspraken zoals: ‘Het volk moet geen wonderen verwachten, maar mag erop rekenen, dat de regering hard, eerlijk en transparant zal werken.’ Echter heeft Simons qua transparantie en verhulling, een richting die meer richting verhulling leunt, op meerdere fronten. Zo is Simons niet transparant over het feit of de nieuwe regering de persoonscultus van Bouterse verheerlijking en de militaire voorhoede, voort zal zetten. Zij heeft over de mensenrechtenschendingen en de viering van 25 februari, geen zinnig of concreet woord gerept. Zij is evenmin transparant over informatie die haar via partijgenoten bereikt moet hebben, zoals de locatie van de voortvluchtige en veroordeelde Hoefdraad. Ook dit onderdeel is dus niet meer dan lippendienst.

Eenheid van bestuur

Lippendienst is ook bewezen aan het beestje van ‘Eenheid van bestuur’, dat de politieke fabeltjes bevolkt. De gelegenheid tot eenheid van bestuur was nergens te bespeuren toen zij formatie nieuws bracht. Er is volgens de oude en bekende methode van koehandel langs politieke partijlijnen verdeeld, met de meetlat van behaalde DNA-zetels en wie het eerste tegen de formerende partij aankroop. Het is volstrekte willekeur om de NPS boven de ABOP, die meer stemmen behaalde, het vicepresidentschap toe te kennen, op basis van volgorde van akkoord. Eenheid van bestuur vloeit voort uit de werking van de grondwet, de kiesregeling en ons staatsrechtelijke stelsel. Partijen presenteren een beginselprogramma en een verkiezingsprogramma.

Aan de hand van de verkiezingsprogramma’s onderhandelen partijen over een regeerakkoord, dat gesloten wordt als partijen zullen samenwerken. Dan komt een regering bijeen om een regeringsverklaring op te stellen, waarmee zij haar beleidsrichting en plannen aan het volk bekendmaakt. Aan de hand daarvan worden kandidaten op basis van een profielschets uit alle richtingen van het bestuurlijke gezocht, om die agenda uit te gaan voeren. Het lidmaatschap van een partij moet een toevalligheid zijn, als eenheid van bestuur het uitgangspunt is. Dat beginsel is kansloos als meneer Panka op een podium roept: ‘Welk ministerie gaat naar…’