Voor VHP’ers die zich de hele campagne van 2020 ingezet hebben voor de overwinning van de ‘Orange Movement’, waren de dagen van de transitieperiode een ontgoocheling. Twee figuren die men niet of nauwelijks in de campagne actief had meegemaakt, namen bezit van de president-elect op een manier die de channisten van het eerste uur, oncomfortabel maakte. In persconferenties had men kandidaat Santokhi nog horen zeggen dat er ‘geen First Lady’ was. Maar terstond na de verkiezingen was er een bliksemhuwelijk en nestelde de kersverse First Lady zich in landsbestuur. De andere tentakels rondom macht waren die van Albert Ramdin, een obscure diplomaat die innig in communicatie stond met Desi Bouterse en voor echte VHP’ers, vlees noch vis leek. Echter, dit triumviraat ging het land besturen, de agenda en toegang van de nieuwe president beheersen en beiden hebben in het beleid een belangrijk edict doorgedrukt: ‘Guyana eerst en dan de rest’.
Ingewijden weten dat alcohol en onbewaakte toegang van onbetrouwbaren, evenals geheime geluidsopnamen, een rol hebben gespeeld in het zelfvertrouwen van Guyanese politici om te beweren, dat harde toezegging op het hoogste niveau gedaan zijn inzake visvergunningen.
Het triumviraat zit tot op de dag van vandaag verlegen om de uitleg van de voordelen van de Corantijnbrug voor Suriname, de wijze van gunning en financiering en de connectie naar Chinees kapitaal en naar de Chinalco deal. Wel is het dusdanig belangrijk, dat ook bij het laatste bezoekje aan Guyana van Santokhi’s regeertermijn, de nadruk op de brug verkondigd moet worden door een nagenoeg demissionaire president. Ook zijn nagenoeg demissionaire minister, wil het project symbolisch openen en starten voor 25 mei. Echter, het belang is onvindbaar.
De president neemt Tigri niet eens behoorlijk in de mond. Ramdien verschuilt zich achter gezamenlijke overlegcommissieverhalen, die sedert 2013 Suriname geen centimeter aan gegarandeerd grondgebied opgeleverd hebben, terwijl Guyana in de directe omgeving, bezig is met logistiek en mobilisatie. Deze driehoek is niet alleen ‘soft on Guyana’ geweest maar ronduit pro-Guyana, op een manier die de buurlanden Brazilië en Frans-Guyana, niet hebben mogen ervaren. De regering Santokhi gaat qua gedrag, toegeeflijkheid en handelwijze, de geschiedenis in als de regering die Tigri aan het buurland cadeau deed.
