De regering gooit duizenden gebouwen in de verkoop, waaronder monumentale panden. De verantwoordelijke betrokkenen zijn dezelfde ministeries die eerder verantwoordelijk zijn geweest voor het project rehabilitatie wegen Nickerie en Apoera, rehabilitatie Van ’t Hogerhuysstraat-Slangenhoutstraat, tal van dubbele uitgiftes, oftewel een grabbelton die iets tussen incompetentie en corruptie zou opleveren, als de president geen dikke streep gehaald had door het impopulair verkwanselen van middelen zo kort voor de verkiezingen. Overigens, na eerst in regeringsvergaderingen het nodige wel te hebben goedgekeurd. Stap één is dus om vast te stellen dat de betrokken bestuursorganen en de functionarissen die deze vertegenwoordigen, de morele autoriteit, het vertrouwen en het draagvlak missen, om een leegverkoop te houden van het vastgoedbestand van onze overheid.
Stap twee is om naar de timing te kijken. Advertenties in dezelfde maand van de verkiezingen, zouden je moeten laten aanvoelen, wat voor gelegenheid tot misbruik, tot zweefteki en tot grat hari wel niet opengelaten wordt met het tijdspad van deze aanpak. De enkele schijn hiervan en de herinnering aan de graaiende klauwen waarmee de regering Bouterse II het toneel verlaten heeft, zijn al voldoende om kippenvel te krijgen bij de gedachte aan wat allemaal in blessuretijd aan kwaads is aangericht door vertrekkende beleidsmakers. Vaak genoeg met stille trom.
Stap drie is de politieke volwassenheid en het constitutionele besef, wat ‘demissie’ inhoudt: een verlopen mandaat, een verstreken termijn, concentratie op overdracht en teruggave van wat nooit van jou was, maar waar jij het tijdelijke beheer over had.
Men weet precies dat men de aanbieding doet op een moment van onzekerheid en van een herstellende crisis. De doelgroep voor middelgrote gebouwen is kapotgeslagen door verhoogde tarieven, verhoogde belastingen en de ontwaarding van een munteenheid. Het zijn niet de legitieme overlevers die in staat zullen te zijn te profiteren van de aanbiedingen.
Er ligt voor een aanzienlijk deel, twijfelachtig kapitaal uit het grijze circuit op de loer. Dit heeft de staat al kunnen detecteren bij de Centrale Bank Certificaten en Open Markt Operaties.
Daarnaast is er bij de openstelling van Sabaku en bij de valse start rond Jarikaba, al te merken geweest dat degenen die dicht bij het vuur zitten, zichzelf graag en gemakkelijk verwarmen. Dit is de compleet verkeerde tijd voor een demissionaire leegverkoop van ‘s lands vastgoedbestand. Zeker met een paar honderd kandidaten op sleutelfuncties die voor wekenlang vrijstelling hebben van hun dagtaak, om verkiezingswerk te verrichten, terwijl de belastingbetaler het loon doorbetaalt. Laten de coalitiepartijen de verkoop en aanbieding van vastgoed aan de open markt, onderdeel maken van hun verkiezingsprogramma, mandaat vragen van het volk en daarna een nieuw gekozen regering de ruimte bieden om met draagvlak, de besluiten en uitvoering voor haar rekening te nemen, als dit de werkelijke wil van het volk blijkt te zijn.
