De Franse grenspolitie heeft eind vorige maand 261 Cubaanse migranten onderschept bij een poging om illegaal Frans-Guyana binnen te komen over de Marowijnerivier. De groep probeerde de officiële grenspost bij Saint Laurent du Maroni te vermijden door gebruik te maken van afgelegen aanmeerplaatsen. De autoriteiten zetten vier boten in om hen op het water te onderscheppen. Na hun onderschepping werden de migranten overgebracht naar de immigratiedienst in Saint Laurent, waar hun identiteit en documenten werden gecontroleerd. Degenen zonder geldige papieren werden teruggestuurd; personen die in verband worden gebracht met strafbare feiten, zijn aangehouden. Frankrijk heeft inmiddels extra capaciteit ingezet om de toestroom te verwerken. De route via Suriname is al langer bekend onder migranten uit de regio. Niet alleen Haïtianen, maar ook steeds meer Cubanen zoeken hun heil in Zuid-Amerika, op zoek naar een uitweg uit de schrijnende omstandigheden in hun thuisland. Voor veel van hen is Suriname niet zomaar een tussenstop, maar een plaats waar zij hopen een nieuw bestaan op te bouwen. Volgens minister Kenneth Amoksi van Justitie en Politie verblijven momenteel veel Cubanen illegaal in Suriname, vaak onder erbarmelijke omstandigheden. “Ze doen laagbetaald werk en ontvangen zelden het minimumloon,” aldus de bewindsman. De Surinaamse overheid stelt echter steeds strengere eisen aan binnenkomende vreemdelingen. Zo moeten Cubanen naar verluidt bij aankomst in Suriname minimaal duizend Amerikaanse dollars kunnen aantonen. Voor velen is dat bedrag moeilijk op te brengen, zeker gezien de economische en sociale crisis waarin Cuba verkeert. Toch zijn het niet uitsluitend gelukzoekers die zich in Suriname vestigen. Velen van hen willen hier op legale wijze een toekomst opbouwen, weg van de politieke druk en het gebrek aan basisvoorzieningen op het eiland.

De groeiende migratiegolf roept zeker vragen op over het Surinaamse toelatingsbeleid, de humanitaire verantwoordelijkheid van de staat en de rol van grensbewaking in de regio.

Terwijl de ene kant van de grens gewapende controle inzet, groeit aan de andere kant het aantal mensen dat op vreedzame wijze hoopt op een tweede kans.