Cubaanse migranten krijgen het steeds moeilijker om Suriname binnen te komen. Waar het land ooit bekend stond als een toegankelijke poort naar Zuid-Amerika, heeft het recentelijk verscherpte maatregelen ingevoerd om de instroom van Cubaanse reizigers aanzienlijk te beperken. Strengere controles op verblijfs-adressen en het doorgeven van data op migratiebescheiden, maken het voor veel Cubanen haast onmogelijk om legaal toegang te krijgen.

Hoewel Suriname voor veel landen visumvrij reizen toestaat, lijken de toelatingseisen voor Cubanen de afgelopen maanden, extra te zijn verzwaard. Reizigers meldden dat zij bij aankomst in Paramaribo moeten kunnen aantonen over minimaal 1.000 US-dollar per persoon te beschikken. Dit bedrag zou dienen als bewijs dat zij de financiële middelen hebben, om zichzelf te onderhouden tijdens hun verblijf – en in sommige gevallen bij eventuele terugkeer naar Cuba -de kosten van repatriëring te kunnen dekken.

Wie is verantwoordelijk voor deze maatregel? Dat is de grote vraag, die op dit moment onbeantwoord blijft. Noch de Surinaamse overheid, noch de Cubaanse autoriteiten hebben officieel bevestigd, de initiatiefnemer van deze stringente maatregel te zijn. Ook de luchtvaartmaatschappijen, zoals Fly Allways, zwijgen vooralsnog over hun mogelijke rol bij het verplicht stellen van deze financiële garantie.

Volgens bronnen binnen de reiswereld, zou dit bedrag in de praktijk vooral door luchtvaartmaatschappijen worden gehanteerd, uit vrees voor financiële verliezen, als passagiers op de luchthaven te Zanderij van aankomst geweigerd worden. De Surinaamse Immigratiedienst geeft op zijn website weinig prijs over de exacte vereisten voor Cubaanse reizigers, en duidelijke beleidsdocumenten ontbreken.

Een medewerker van Waldo’s Travel stelt: “Ik boek eigenlijk geen Cubanen naar Suriname.

De meeste Cubanen kopen hun ticket rechtstreeks bij Fly Allways. Voor exacte informatie moet je echt bij de luchtvaartmaatschappij zijn.” Fly Allways was tot op heden niet bereikbaar voor een inhoudelijke reactie; het bedrijf verwees herhaaldelijk naar zijn verschillende afdelingen. Er circuleren daarnaast geruchten over een speciaal reisformulier, dat Cubaanse reizigers voor de vlucht naar Paramaribo hebben moeten invullen, waarin onder andere verblijfsadres en financiële situatie worden genoteerd. Ook hier blijft onduidelijk, of het een maatregel is opgelegd door Surinaamse autoriteiten, de Cubaanse overheid of een vereiste vanuit de luchtvaartsector zelf. De verhoogde drempels roepen vragen op over de toegankelijkheid en transparantie van het migratiebeleid. Mensenrechtenorganisaties maken zich zorgen over het gebrek aan duidelijke communicatie en vrezen dat Cubaanse reizigers hun toevlucht zullen zoeken tot onofficiële of zelfs illegale routes. Of het beleid een tijdelijke reactie is op verhoogde migratiedruk of een structurele koerswijziging in Surinames benadering van migratie, blijft vooralsnog onduidelijk. Wat wél duidelijk is: zolang onduidelijk blijft wie verantwoordelijk is voor de invoering van de voormelde financiële garantie, blijft ook de rechtszekerheid van Cubaanse reizigers onder druk staan.

Het is daarom van belang dat de Surinaamse regering, de Cubaanse autoriteiten én betrokken luchtvaartmaatschappijen snel openheid van zaken geven. Heldere communicatie over de herkomst, het doel en de juridische basis van de 1.000 dollar eis is essentieel om chaos, misverstanden en mensenrechtenschendingen te voorkomen.