Onderminister Sieuw Ramsukul van Grondbeleid en Bosbeheer, noemde te Weg naar Zee, tijdens de uitreiking van ‘grondpapieren’ – wat dat verder ook mag betekenen anno 2025 – het gronduitgiftebeleid ‘rommel’.

Het is een teken van de status quo van onze politiek dat het fenomeen van ‘grondpapieren’ tegenwoordig nog bestaat. De wet kent het fenomeen ‘grondpapieren’ niet. Politici maken er graag een bont festijn van en laten allerlei figuranten opdraven die uit de voedende, paternalistische klauwen van een hoogwaardigheidsbekleder een strookje krijgen, waarop min of meer staat dat men ooit, ergens, een perceeltje domeingrond zal krijgen. Wat het niet is, althans bijna nooit, is een wettelijk instrument waaraan men rechten ontleent, namelijk een grondbeschikking met een perceelkaart, met perceel-ID, om in te schrijven bij MI-GLIS.

De verdedigers van grondpapieren zullen roepen, dat het een eerste stap is in de juiste richting. Dat de nauwelijks alfabetische on- en minvermogenden daar aanwezig goed geïnformeerd en begeleid worden. En dat vorige regeringen ‘niets voor deze mensen’ gedaan hebben en nu kritiek willen uiten, of woorden van gelijke strekking. Echter worden de bezoekers in de veronderstelling gebracht, dat zij daadwerkelijk een perceelland verkrijgen en geen ‘stap in de juiste richting’. Politieke patronage en politiek gejubel zijn zo oud als de mensheid. Maar het moment voor jubelstemming, is de inschrijving bij MI-GLIS. Niet het carnaval met strookjes papier waarvan veel nergens heen zal leiden.

Terwijl de onderminister, de minister en de president het eens zijn met elkaar dat het gronduitgiftebeleid ‘rommel’ is, haast de president zich steeds weer om grondconversie, de omzetting van die ‘rommel’  naar eigendom, verder en verder te verruimen.

De groep die hierdoor begunstigd wordt, heeft al heel lang geleden geleerd dat een natje en een droogje gezellig en aardig zijn, maar neemt genoegen met in stilte eigendom verkrijgen.

Toen het instrument geïntroduceerd werd, was de rechtvaardiging: rechtszekerheid voor Surinamers in de opbouwfase en inkomsten voor de staat. De regering heeft een uitbreiding van 2500 m2 naar 2 hectare gedaan. Nu wil de voorzitter van de VHP naar 5 hectare. We vragen ons af of iemand met 5 hectare aan domeingrond, nog wel valt onder de categorie Opbouwfase. Het lijkt er veel meer op dat de invloedrijken en vermogenden, stilletjes hun positie verstevigen en definitief het land opdelen.