De NDP heeft een kieslijst van stonfutu’s gepresenteerd. Met een vrouw als lijsttrekker en een groot aantal bevolkingsgroepen, is de lijst divers. Pragmatiek voert aan de bovenkant de boventoon. Simons heeft na haar verkiezing als voorzitster, de invloed naar zich toegetrokken en komt als lijsttrekker geloofwaardig over als presidentskandidaat van en namens de NDP. Adhin reflecteert – wat juridische kleerscheuren en de nodige kilootjes en grijze haren verder – wie de originele kuif is in de Surinaamse politiek. Misiekaba – terug van weggeweest – is het etnisch antwoord op Brunswijk en het stichtelijk antwoord op Reyme. Het populisme van weleer vindt van de top drie, de beste weerklank in zijn persoon. Sapoen heeft het onzekere kleine partijenlandschap verlaten voor de pluche garantie van een DNA-zetel, terwijl Tsang en Parmessar als schaduwministers gefunctioneerd hebben en via de weg van echte beleidsalternatieven, zich voorbereid hebben op een terugkeer in een coalitie. Het partijgescheld en –geweld, hebben ze wijselijk het laatste jaar aan andere fractieleden overgelaten, in de wetenschap dat een wendbare en flexibele coalitie na 26 mei, makkelijker te vormen is, met huidige concurrenten, als persoonlijke vetes, wat afgekoeld zijn. Akiemboto en Bouva balanceren op de grens van gegarandeerde verkiesbaarheid, ondanks jaren trouwe dienst. Ingrid ‘Waka Pasi’ e tap a pasi, als hekkensluiter en boutisme bewaker. Het signaal aan de achterban – die overigens de deur bij het desolaat ‘DDB NDP Infocentrum’ helemaal niet plat loopt – is duidelijk: de leider was groot, de leider is dood.

Nadat Pakittow bij PRO het kandidatenprofiel als obstakel aantrof, trof hij bij de NDP de kersverse ethische en gedragscode op zijn pad. De partij die het in zich vond een veroordeelde meervoudige moordenaar tot het erevoorzitterschap te verheffen, schijnt er moeite mee te hebben, een veroordeelde oproerkraaier, een plekje op de achterbank te gunnen. Of misschien was het moment van zelfverheffing in een vliegmachientje, hoog boven het simpele volk, toch niet de smaak van nederigheid, die de paarse harten sneller deed kloppen. Ook aan Romano Meriba koste het nieuwbakken document de kop, ondanks het feit dat NDP-kernen en -structuren in ‘zijn’ wijken een hevige campagne voor hem op touw aan het zetten waren. Edward Belfort heeft de loopplank bij de paarse piraten niet veel beter ervaren: hij bungelt een plaatsje boven de hekkensluiter. Ook Ahilia Welles – die tijdens de vorige verkiezingen van anti-Bouta naar gedegen paars overstak – is niet bepaald in de voorhoede terechtgekomen, met haar plaatsje in de dertig, terwijl Klebert Drenthe en Jason Gummels, de lijst dit keer niet sieren. Overlopen naar de NDP loont dus niet zoveel als jarenlang timmeren aan de weg en handig passen binnen het hokje van bevolkingsgroep of gender, bij de volkstelling.

De NDP is de partij van ontevredenheid tijdens verkiezingen in ontevreden tijden. De onthulling van de lijst biedt weinig sensatie en niet bijster veel visie. Desondanks zijn de vooruitzichten redelijk gunstig, nu veel partijen qua samenwerking, geen trefu meer verkondigen.