Je kunt geen hoek van een hoofdweg passeren en geen radio aanzetten, zonder propaganda en programmering, alsof het goed gaat met de economie van Suriname. De regering zoekt de grens van het toelaatbare op, door uit de staatskas deze verkiezingsboodschap te financieren, maar is voorzichtig om haar boodschap niet met partij-initialen te ondertekenen. Men is duidelijk trots op de resultaten, maar de vraag is, of de resultaten wel iets zijn om trots op te zijn.

Vragen wij onszelf af, of het financieel goed met ons gaat? Alle nutstarieven zijn verhoogd, alle maandlasten zijn verhoogd, de koopkracht is gesmolten als sneeuw voor de zon en de middenklasse staat stil en houdt niks over. Desondanks wordt die middenklasse in vergelijking aangezien voor de bredere schouders, want zij betaalt het gelag. Niet alleen dat, van traditionele bedelaars die met hun kartonnen slaapplekken op de stoepen van de hele binnenstad te vinden zijn, tot collega’s, werknemers, vrienden en familie, die zich van het ene debacle naar de andere calamiteit lijken te slepen in financiele zin. Zijn dit de tekenen van herstel? Breken de eerste zonnestralen van een hoopvolle morgen door? Of hebben we te maken met functionarissen die de gouden bergen van Gajadiens nieuwe geldelijke voorzieningswetten graag willen bijschrijven op de rekening na 25 mei, wat de geleverde prestaties ook mogen zijn? Er is meer aan de hand dan zand in de ogen strooien, met een campagne die gericht is op personen overtuigen de werkelijkheid te vergeten. Het is daadwerkelijk zout in de wonden strooien, om zelf dag in dag uit naar het maximale van eigen kunnen te moeten zwoegen, met een vloek en een zucht nog maar net rondkomen, te rijden door de straten van Paramaribo, waar ‘Te koop’ bordjes de zoveelste brain drain aankondigen en vervolgens ook nog platgebeld of bericht te worden door personen, die stelselmatig krap bij kas zijn. Om daarna te horen, dat we het moeilijk ‘gehad hebben’ en dat er impopulaire maatregelen genomen zijn. Wat is er impopulair aan minder ambtenaren, die wel meer zijn gaan verdienen? Wat is er impopulair aan de aanschaf van een wagenpark vol volgauto’s, waarvan straks een deel weer via afscheidsregelingen onder het huis van politici belandt?

De statistieken die als succes gepresenteerd worden, verbleken als ze even tegen het licht gehouden worden. Inflatie van boven de 60 procent naar 10 procent brengen, maar berekend over een lopend jaar, met IMF-interventies, is geen zuiver beeld en geen zuivere koffie. Geen fondsmanager ter wereld zou het jaar van beste prestatie accepteren als beeld voor performance. Waar naar gekeken moet worden, is de gemiddelde performance over een representatief aantal jaren en gemiddeld heeft de VHP niets in de buurt van 10 procent inflatie afgeleverd. Sterker nog: sinds haar aantreden, is de koopkracht gedaald naar 30 procent van wat die was en is de gemiddelde inflatie boven de 30 procent per jaar. De bevolking een rad voor ogen draaien met cijfers die niet representatief zijn, is al erg genoeg, maar dat kracht bijzetten op kosten van degenen die je bedondert, is een nieuwe verdieping aan laagheid. Gaat de regering een billboard plaatsen met het werkloosheidscijfer? Met de kosten gerelateerd aan huizenbezit? Met de maandlasten van een gezin van vier? Die vergelijking durft men niet aan en als men het al zou publiceren, zal dat niet zijn met een ‘feel good’ radiospotje in het Sranantongo met mierzoete stem. Deze wanvertoning is zeker niet in landsbelang.