De politieke realiteit is dat Desi Bouterse geduldig wacht op de verkiezingen, de formatie en de nieuwe regering, om gratie te krijgen. Gratie, voorafgaand aan de verkiezingen, is voor de zittende president en vicepresident, een risico met weinig voordelen. Ten eerste zou gratie de weg vrijmaken voor Bouterse als tegenkandidaat bij de verkiezingen zelf. Er heerst ontevredenheid bij de groep die de man altijd op handen gedragen heeft: de man van de straat.

Pertjajah Luhur en ABOP hebben reeds medewerking verleend aan amnestie in 2012. Gewetensbezwaren zullen deze partijen dus niet weerhouden van gratie, als daar een kans op politieke macht tegenover staat. Als de VHP en de NPS in de NDP een potentiële samenwerkingspartner herkennen na de verkiezingen, dan zullen zij er rekening mee moeten houden dat gratie de politieke eis is, die de harde kern van de NDP stelt. Politiek gezien, is gratie dus denkbaar of zelfs waarschijnlijk.

Zijn er juridische gronden aanwezig voor gratie? Juristen in de media, voor zover zij niet tot het aanzienlijke leger aan advocaten van Bouterse zelf behoren, plaatsen daar dikgedrukte vraagtekens bij. Het zorgvuldig opgebouwde strafdossier staat bol van bewijzen. De vlucht zelf, is een nieuw strafbaar feit en pleit niet voor enig berouw aan de zijde van de veroordeelde. Naar verwachting zal het juridische advies kordaat en afwijzend luiden. De aangezochte president zal dus werkelijk andere redenen dan het recht moeten aanvoeren, om het politieke pardon toe te kennen, te zijner tijd.

Een lichtpuntje in dit alles zijn de politieke partijen die re-soluut afwijzend blijven over gratie. DA’91 en PRO hebben scherp afwijzende geluiden over zowel gratie als de ideologie van Boutisme laten weerklinken. De wereld kijkt echter meer dan ooit in onze richting. Terwijl wij langzaam de rechtsstaat weer omhoog hijsen en plekjes veroveren op de Rule of Law index en investeerdersvertrouwen langzaam aantrekt, moeten we niet de fouten uit het verleden herhalen.